Grijs en Blond op de kerstmarkt

‘Mevrouw de Vries? Mevrouw de Vries! Mevrouw de Vriehies!!!’ Het meisje met de vlecht heeft eindelijk de aandacht van mevrouw de Vries. Het oude vrouwtje zit in een rolstoel aan een ronde tafel. Samen met nog vier andere dames in rolstoel en één heer. Ze zijn duidelijk een ochtendje uit naar de kerstmarkt van het tuincentrum. Met twee begeleidsters, het meisje met de vlecht en een meisje met een zwarte bril. Mevrouw de Vries geeft te kennen dat ze geen thee wil maar koffie. ‘Maar’, probeert Vlechtje nog eens, ‘We gingen toch haaitiejen?!’  Mevrouw de Vries moppert dat ze dat niet kent en niet wil, ze wil koffie. Haar buurvrouw heeft het zichtbaar meer naar haar zin. Met glanzende oogjes kijkt ze glimlachend in het rond. Ze probeert het kerststukje op tafel te ruiken maar het staat te ver weg. Ze tilt het gebakbordje op en draait het rond en rond. Ze stoot mevrouw de Vries aan en zegt: ’Kijk nou toch, dit kun je lezen!’. Het servies van Blond Amsterdam is ingezet voor de high tea.

We mopperen wat af op De Zorg in Nederland. Zowel in Zoetermeer als in Apeldoorn. En toch kan ik niet anders doen dan een diepe buiging maken voor de jongedames die de ouderen een leuk uitstapje willen bezorgen. Die de moeite er voor nemen en neem van mij aan dat het heel veel moeite is! Er moet allereerst op tijd gewassen, aangekleed en ontbeten worden, dan moet de bus op tijd zijn, alle rolstoelen moeten in de bus passen, de groep moet wel een beetje bij elkaar blijven op de markt en vervolgens moet er gegeten en gedronken worden. Tenslotte zijn ze ook nog eens verantwoordelijk voor de sfeer, zorgen dat iedereen het naar de zin heeft. Soms vraag ik mij wel eens af of al die moeite wel aan iedereen besteed is.

Mevrouw de Vries is duidelijk niet in haar hum. Ze vindt de lampjes te fel, de muziek te hard, de tafel te hoog en de thee te lauw. Ze vindt alles belachelijk duur, daarbij kan ze niks kopen want ze kan niks kwijt in haar niet al te ruime kamer. Als Vlechtje komt vertellen dat het appelgebak op is en er alleen nog chocolademuffins verkrijgbaar zijn, duikt ze nog meer in de slachtofferrol. ‘Nou, doe maar dan, dat wordt weer extra insuline spuiten vanmiddag!’. Vlechtje rolt met haar ogen richting Zwarte Bril. Zwarte Bril knipoogt terug en constateert dapper: ‘Nou, gezellig hè!’. Mevrouw de Vries vraagt hoe ze hier eigenlijk terecht is gekomen. Als Vlechtje meedeelt dat haar dochter zo lief was om haar hiervoor op te geven mompelt ze net hard genoeg: ‘Goh, had ze daar wèl tijd voor…’

Dan valt alles op zijn plaats. Ze was natuurlijk veel liever samen met haar dochter gegaan. En wij maar kniezen op De Zorg…

‘Mevrouw de Vries!!! Wat doet u nu! Nou is uw lange broek helemaal nat!’. ‘Ik wilde alleen maar mijn kopje lezen, wist ik veel dat er nog thee in zat’.