JAAAAAAAAAAAA! Het is zo ver!

“Ho! Stop!” riep ik.
Vrouwlief kneep paniekerig in haar remmen. “Wat is er?” vroeg ze angstig.
Ik gaf geen antwoord, stapte af en zette mijn fiets op de standaard. Al rennende naar de waterkant graaide ik in mijn jaszak.

De bomen zijn weer volop groen en overal zie je bonte bloemenpracht. In het Kanaal en in de vijvers langs de Kayersdijk hier in het mooie Apeldoorn wemelt het alweer van de eenden met enorme gezinnen. Vorige week zag ik het eerste nest. Een moeder met een hele zwik kuikentjes. Wat schattig. Die pluizenbolletjes spartelden achter hun mama aan. Net als ik, lang geleden. Overal waar mama ging, drentelde ik achter haar aan. Een pluizenbolletje was ik toen niet. Nu wel. Toen was ik een mager scharminkeltje met kortgeknipte haartjes. Tegenwoordig heb ik een bierbuik, een bolle bakkes en overal lang haar. En is mijn mama dood.

Daar waren ze. Wat een gelukzalig tafereeltje. De zon scheen fel. Met al dat tegenlicht zag ik niet eens welke foto ik maakte. Ik drukte maar wat af. Een keer of zes. Er zou vast wel een goede plaat bij zitten. Het blijft gokken.
Tevreden liep ik terug naar mijn fiets.
“Hoe veel zijn het er?” vroeg Vrouwlief.
“Elf,” zei ik. “Ik heb het bewijs vastgelegd.” Triomfantelijk klopte ik op de camera.
“Vertederend, hè?” Vrouwlief glimlachte liefjes. Ik wist gelijk weer waarom ze mijn Vrouwlief is.

Toch moest ik ook weer denken aan vroeger, toen ik haar leerde kennen. Toen wilde ze helemaal geen kinderen. Ik wel. Heel veel, zelfs. Nu hebben we er eentje. Vandaag de dag vraag ik me wel af wie er eigenlijk ooit elf kinderen zou willen? Ik moet er toch niet aan denken, zeg.
Waar ik ook niet aan moet denken: als ik morgen weer langs de vijver fiets, hoe veel van die pluizenbolletjes er misschien nog over zijn … of hoe weinig.

Evengoed ben ik wel blij. Het is zo ver. Lente.  JAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!

Apeldoorn, maart 2011