Keurslager

Ik had bij de slager aan de Koninginnelaan een tijdje geleden in een jolige bui een slagzin afgemaakt (“..Ik koop altijd bij de Keurslager, omdat wat anderen verkopen mij een worst is…”) en een week later kreeg ik vier vrijkaarten voor Walibi in de brievenbus.
Ik heb de schurft aan pretparken, maar mijn stiefzoon en twee van zijn vriendjes niet.
Dus zit ik op een redelijk zonnige zaterdagmorgen om half tien op een roodgekleurd bankje voor een of andere achtbaan. De drie naar zweet stinkende schreeuwende pubertjes (pubers stinken altijd naar zweet) staan al in de rij.
Naast mij zit een vrouw zoals je er honderden ziet in een pretpark: koeltas tussen de legging geklemd en flauwtjes lachend naar haar kinderen als die lijkbleek uit een attractie strompelen.
“Even wat vrolijker kijken hoor…!”, hoor ik een man met zo’n beige bermuda-broek uit de ANWB-winkel, witte sokken en zwarte puntschoenen olijk roepen. Op zijn hoofd heeft hij een veel te kleine cap waarvan de klep kreukelig omhoog staat. Eventjes denk ik dat hij het tegen mij heeft.

“Ik sta al zo vaak alleen op de foto!”, bromt de vrouw naast me. “Ik wil eens een keer leuk met jou samen…” Gedwee stapt meneer Bermuda op mij af en drukt ongevraagd een fototoestelletje in mijn hand. “Kunt u van mij en mijn vrouw even een foto maken? Er zit geen zoeker op hoor, want het is een digitale camera, dus als de foto mislukt, dan delete ik hem gewoon… kost niks extra’s! Vroeger was dat wel anders hè? Met die fotorolletjes! Dit is de ontspanner en met dit knopje kunt u zoomen.”
Nou heb ik zelf een joekel van een digitale spiegelreflexcamera potsierlijk aan mijn corpulente lichaam hangen en heb ik altijd het idee gehad dat ik er daardoor uitzie als een professionele fotograaf en dus die poging tot uitleg van niemand nodig heb, maar ik speel dat ik luister.
Ik pak het toestelletje en terwijl de man op het bankje gaat zitten loop ik een paar passen van het stel vandaan. Ik ga door de knieën en maak de foto. Op het LCD-schermpje zie ik dat het goed gegaan is. De compositie en de scherpte deugen. Waarom ik niet een paar extra fotootjes achter elkaar schiet, wat ik normaal altijd doe; ik weet het niet.

Ik loop naar voren en geef met een glimlach het toestel terug. “Even kijken hoor!”, zegt de man. “Jee, wat kijk je chagrijnig!”, zegt hij over zijn leesbrilletje kijkend naar zijn vrouw. Daarna kijkt hij me aan alsof hij van mij een bevestiging verwacht. “Zal ik er nog eentje maken dan?”, probeer ik nog.
“Nee hoor”, zegt de man smalend. “Mevrouw kijkt altijd ontevreden op de foto. Maar daar hebt u geen last van, want u bent zo verstandig geweest om zonder vrouw hierheen te komen. Zou ik ook wel willen, maar ja: dat mag ik niet, want dan krijg ik weer te horen dat ik zo nodig alleen weg moet ….”. Terwijl de kinderen gillend achter mij over de kop gaan en ik een zweetwalm denk te ruiken, kijk ik naar de vrouw. Ze huilt. Haar iets te dikke gezicht is rood. Ik voel me behoorlijk rot (normaal zeg ik ‘kut’, maar Apeldoorn Direct is een net medium): ik had de foto moeten nemen op het moment dat ze wat vriendelijker keek. De vrouw staart me nog steeds met haar waterige ogen aan. Ik trek mijn zieligste “sorry-mevrouw-ik-weet-het-verder-ook-niet-onderlip” en loop naar de uitgang van de achtbaan om de jongens op te wachten.

Ik hoor, nog net voordat de achtbaankarretjes piepend tot stilstand komen, de man naar zijn vrouw schreeuwen: “Jij ook altijd met je stomme slagzinnen…!”

Robber