Klein geluk en vieze randjes

Tijdens mijn wekelijkse rondje boodschappen, kwam ik ze tegen in de C1000. Een hoogbejaard echtpaar. Ze zagen er ook echt uit als oude mensen. Een uitstervend ras bijna, in een tijd waarin bejaarden vooral kwiek en jeugdig ouder worden. Zij deden daar niet aan, aan die moderne malligheid. Grijs haar, een bril op de gerimpelde neuzen, degelijke kleding en makkelijke schoenen. Ik hoorde ze overleggen bij het vleeswarenschap.

‘Lieverd, jouw broodbeleg was op vanochtend, weet je nog? Zoek je even iets lekkers uit?’, zei ze zacht en zorgzaam tegen haar echtgenoot. ‘Och ja schat, dat is waar. Fijn dat je daaraan denkt’, antwoordde hij op dezelfde liefdevolle toon. De lieve, vertrouwde en o zo prettige manier waarop ze met elkaar omgingen, ontroerde me. Ik kon het niet laten en moest gewoon nog even luisteren. ‘Kijk’, zei ze nu, ‘Berliner leverworst, dat vind je toch altijd zo lekker?’ ‘Ja, Berliner’, zei hij, ‘dat vind ik heerlijk’. Glimlachend legden zij het pakje vleeswaren in hun karretje.

Ik zag voor me hoe ze ’s ochtends samen aan het ontbijt zaten. Tevreden sudderend in hun warme woonkamer. Een kopje thee en een beschuitje met suiker voor haar. Zwarte koffie en een boterham met Berliner voor hem. Ik werd blij van de gedachte aan al dat huis-tuin-en-keuken-geluk. En hoewel ik er normaal gesproken van gruwel, kon ik het niet laten; ik nam een pakje Berliner uit het schap. Waarmee ik vanochtend mijn boterham belegde. Gek eigenlijk, opeens vond ik die glibberige worst met dat vieze, witte randje best lekker.