Kunstgebit

Vorige week waren de schouderkarbonaden bij Albert Heijn in de aanbieding. Een enorm groot bord met Donald Duck-blauwe letters op de stoep voor de winkel maakte mij daarop attent.
Ik was blijkbaar niet de enige koopjesjager, want de koeling bij de grootgrutter was al behoorlijk leeg. De karbonaden waren er alleen nog in tweestuks-verpakking. Een paar ons vlees en bot in een vies geelkleurig polystyreen bakje.
Het formaat van de bakjes was dusdanig dat er met gemak nog wel 6 karbonaadjes bij hadden gekund.
Nou ben ik opgegroeid in een gezin van vier mensen die het moesten doen met één verzinkt vuilnisemmertje en heb ik mij ooit voorgenomen de afvalberg zo klein mogelijk te houden, dus wilde ik die belachelijk grote bakjes niet kopen. Ik heb dat dan ook niet gedaan. Dan maar geen varkensvlees deze week.

Ik ben trouwens heel onhandig met verpakkingen: ik krijg de meeste namelijk niet op een normale wijze open. Eigenlijk is dat raar: ik ben best gezond, mijn hand- oogcoördinatie is redelijk en mijn technisch inzicht benadert dat van een klusjesman, maar het lukt me gewoon niet. Ik kan niet een cupje koffiemelk openen zonder dat minimaal de helft van de inhoud op tafel spuit. Een recordable cd van zijn folie ontdoen kost mij minstens drie minuten. Ik slijp dan met mijn ietwat vergeelde ondertandjes met zaagbeweginkjes door het knisperende verpakkingsmateriaal heen. Flessen verse appelsap kan ik alleen openen met een waterpomptang. Gisteren heb ik nog van pure ellende de dop van een knijpfles ketchup met een Stanleymes af moeten snijden omdat ik de priem niet meer kon vinden die ik normaal gebruik om, zoals de fabrikant het noemt, de “waarborg van versheid” door te prikken die ergens in de spuitopening zit. Dat de fles dan niet meer “op z’n kop” in de koelkast gezet kan worden neem ik dan maar voor lief: hij dondert toch altijd om. Nog niet zo lang geleden kregen de spuitbussen deodorant speciale sluitingen. Iets met een kwartslagje draaien of – bij een ander merk- een palletje indrukken of verschuiven. U raadt het al: ik krijg ze niet een-twee-drie open. Ik voel me al zo minderwaardig als ik onder de douche sta bij de sportclub (daarover in een andere column meer), dus stuntelen met een busje doe ik al niet meer in het zweethok. Mijn sportgenoten heb ik wijsgemaakt dat ik allergisch ben voor deodorant en dat één pufje voldoende is om mijn oksels er voor drie weken uit te laten zien als pukkelige tartaartjes.
Maar waar had ik het ook alweer over? Oja: vleeswaren.

Degene die vleeswaren in vacuümverpakking kan openen zoals de fabrikant het bedoeld heeft, dus zonder schaar, mes of gebit te gebruiken, zou ik dolgraag willen ontmoeten. Ik wil mij onderwerpen aan de kunde van die persoon om verpakkingen te openen op een adequate wijze. Ik wil leren het lipje met de tekst “hier openen” te hanteren. En degene die dan óók nog eens aan mij laat zien hoe de werking van de hersluitbare verpakking is, plaats ik voor eeuwig op een voetstuk!
Ik wil, als ze nog bestaat, de Nederlandse vereniging van huisvrouwen weer haar keurmerk zien uitdelen. Zo’n maf groen logootje op een zakje kokindjes met als onderschrift: “te openen zonder gebruik van speciaal gereedschap.”

En als dat allemaal gebeurd is, dan hoop ik dat er snel wetgeving komt. Wetgeving die én de te grote verpakkingen verbiedt én verplicht verpakkingen voor sukkels als ik begrijpelijk, dan wel hanteerbaar te maken. Dus niet alleen een milieu-motief, maar ook een hart onder de riem voor mensen die hun gereedschap nooit kunnen vinden of een kunstgebit hebben.

Robber