Martijn over…ambitie

,,I’m 37 and maybe this will be my whole live, I don’t know. It’s just about having a good time.” Zijn grote glimlach werkt even aanstekelijk als de zon die me eerder vandaag tot aan m’n tenen heeft afgebrand. Deze hitte is niets voor mij en toch heb ik het gevoel dat ik hier voor altijd zou kunnen blijven. Elke dag in zee, elke dag een beetje meer zijn zoals hij. Elke dag gewoon zijn.

Sinds ik stopte met een baan die ik niet meer leuk vond vraagt iedereen me hoe het gaat en ik vul hun gedachten in als ik zeg dat ze verwachten dat het moeilijk is. En soms is het ook moeilijk, maar dan het leuke soort. Het is zweten. Het is elke dag wakker worden en het niet zeker weten. Elke dag vullen met niets meer dan een ambitie die ik najaag. Als een droom waarin je niet meer herkent dat je nog wakker moet worden.

Toen ik de geschiedenis er eens op nakeek bleek ambitie niet altijd het beloofde goud aan het einde van de regenboog. Was niet ieder persoon als kapitein Ahab op zoek naar Moby Dick. In tegendeel: ambitie was iets vies. Iets wat tegengegaan moest worden. Tijdens de industriële revolutie in Engeland was het zelfs iets dat getemperd moest worden. Arbeiders met ambities stonden niet 12 uur per dag aan de machine. Die wilde gaan. Die wilden springen, vliegen en misschien wel de zon raken.

Sinds ik stopte met een baan die ik niet meer leuk vond vertel ik iedereen dat ik schrijver wil worden en ze vragen me dan wat ik schrijf. Wat ik al gepubliceerd heb. Waar ze ‘me kunnen lezen’. Elke keer moet ik ze teleurstellen. De ambitie die ik in me draag is nog niet echt uitgebloeid tot resultaat. Er valt nog weinig te zien op mijn nieuwe levenspad. Het zweet zet zich om in veel goede bedoelingen en grootse ideeën. Zaden die op een dag misschien bloemen worden.

,,Three years ago I got into a really serious accident. The doctor said I could never walk again.” Zijn lach is weg. De pijn lees ik af aan zijn gezicht en ineens zie ik de littekens op zijn lijf. ,,It was the darkest period of my life. I only survived because I wanted to get back on the road. Live a quiet life.” Zijn lichaam deed het niet meer. Hij had niets meer om voor te vechten en toch deed ‘ie het. Hij vocht om de rest van z’n leven niet meer te hoeven strijden.

Toen hij klaar was zat ik even stil. Heel even. En ik dacht aan mijn ambities. Hoe ik iets wilde maken van mijn leven en hoe hij dat allang had gedaan.