Martijn over…drijven

Martijn de Frankrijker was tot kort geleden barman. Vanaf vandaag, woensdag 7 juni, schrijft hij elke week een column op Apeldoorn Direct.

38 dagen, 16 uur, 4 minuten en 13 seconden geleden zegde ik mijn baan op. Sindsdien loop ik een beetje rond. Of, een beetje… ik loop een hele hoop rond en rond en rond. Een doel heb ik niet echt. Dat zou me ook maar ophouden. De wind drijft me voort en bepaald meer dan wat ook mijn route. Zo kwam ik in de afgelopen 38 dagen op meer nieuwe plekken dan de 27 jaar hiervoor. Zie ik iets nieuws dan ga ik even stilstaan. Gewoon om even te kijken. Ik hoef toch niet echt ergens te zijn.

Ik overdrijf heel veel. Een aantal wordt honderden, zo niet duizenden, een interesse wordt direct een passie en van het opzeggen van mijn baan maak ik een dramastuk. Het zit in me. Ik wil zeggen ‘in het diepste van mijn zijn’, maar dat is ook weer overdreven. Dat overdrijven zit me soms mee en soms tegen, zoals alles misschien wel. Of niet alles, een aantal dingen op z’n minst…

Overdrijven doe ik bijvoorbeeld graag wanneer ik mensen rondleid. Begin ik een rondleiding door het centrum van Apeldoorn dan vertel ik dat het ontstaan van deze stad te vergelijken is met het ontstaan van leven op de aarde. Flinke schoenen om te vullen, maar Apeldoorn past ze – als je mij moet geloven, tenminste. Apeldoorn is een opmerkelijke stad zie je. Nou, eigenlijk zie je het niet. Althans, in mijn ervaringen blijkt ‘de Apeldoorner’ vaak slechtziend als het gaat om de pracht van de plek die hij/zij toch heeft uitgekozen om thuis te noemen. Als ik over- dan onderdrijft de Apeldoorner met vaste regelmaat. ‘Niets’ is er te doen. ‘Nooit’ gebeurt er wat. ‘Niks’ is het bekijken waard. En zo sta ik dan met de pen in mijn lege schrijvershanden.

Ik rust even op een bankje en zit te kijken naar de nietsen, nooitjes en niksen van Apeldoorn. Er steekt een gladiator uit het water. Hij doet niet echt iets. Dat verbindt ons. Hij kijkt omhoog en ik om me heen. Ik verwonder me over wat zich hier allemaal heeft afgespeeld. De verhalen die hier uitgestrooid liggen op straat. Klaar om opgepakt te worden. Kleine cadeautjes als confetti die het vertellen waard zijn. Een pracht die je ziet als je maar even lang genoeg stil staat. En dan overdrijf ik niet.

De straten maken plaats voor paden en de paden plaats voor niets, omringt door bomen. Als ik terugkijk zie ik de stad nog steeds, zoals dat honderden jaren geleden wel kon vanaf hier. Ik hoor nog de mensen met hun verhalen lopend door de straten met hun eigen. Ik ga zitten en schrijf ze op. Snel en slordig, om maar niets kwijt te raken van alles wat het vertellen waard is. Als je het me toestaat zal ik ze delen. Zodat je ziet wat ik zie. Wanneer ik even stil sta op straat.

38 dagen, 15 uur, 42 minuten en 48 seconden geleden zei ik mijn baan op. Dat is minder zwaar nu. Want de wind, ze blijft wel drijven. Dus drijf ik nog even verder.