Martijn over…een klein, geel vlaggetje

Ken je dat gevoel? Een hele dag mensen om je heen. Een soort bubbel. Wie kan me wat maken? Dan is het afscheid daar. Je gaat, maar waarheen? Naar huis, alleen. Ik sta op straat en de gebouwen gaan aan me voorbij. In de verte komt een stelletje aangelopen en ze kijken me aan. Moet ik ze herkennen? Nu komt hij: de truc. Ik tover een telefoon uit mijn broekzak. Bekijk een mailtje dat ik niet heb gekregen. Het is een lang mailtje. Precies even lang als mijn passen langs het stelletje. Zo loop ik aan ze voorbij. Ik hoef ze niet aan te kijken. Niet te kijken of ik ze ken. Of ik ‘hoi’ moet zeggen, of dat vooral niet moet doen.

Ik heb een onrealistisch zelfbeeld, zei iemand me ooit. ,,En je denkt te veel na”, voegde hij eraan toe. Daar moest ik even over denken. Het was een psycholoog dus die zou wel eens gelijk kunnen hebben, dacht ik. Maar misschien ook niet. Dat vind ik een modern menselijke gedachte; het oneens zijn met de diagnose van een specialist. Nee, dokter, ik heb geen kinkhoest. Wat een lariekoek, dokter.

Zelf stel ik de diagnose op een onrealistisch wereldbeeld. Ja, dat zal het zijn. Zaken die ik belangrijk vind blijken voor anderen van weinig waarde en precies andersom is het ook waar. Het erge is nog dat ik daar verandering in aan wil brengen.

En zo loop ik hier op staat met een klein, geel vlaggetje hoog in de lucht. Vastgebonden aan mijn tas en dus volgt het vlaggetje me op de voet. Het vlaggetje hangt daar omdat ik een gratis stadstour organiseer. Het vlaggetje leek me een leuk alternatief op de standaard paraplu van een gids. De gratis stadstour leek me een leuk alternatief op de betaalde variant. Zodat er een drempel werd weg genomen en iedereen eens meer over Apeldoorn zou leren. Er zijn niet veel mensen die dat denken. Het loopt nog niet zo goed.

Misschien was het ook onrealistisch om te denken dat ik Apeldoorners in een paar weken zou veranderen. Wij zijn geen toeristen in eigen land, of eigen stad. In deze periode van het jaar vliegen we en masse uit. Ik zou beter een gratis tour kunnen doen in La Mer-Sur-Place of hoe Franse dorpjes ook heetten.

Daar kom je altijd Apeldoorners tegen.

Het stelletje is me gepasseerd en het niet bestaande mailtje verwijder ik. ,,Waarom heeft ‘ie dat?” hoor ik ’t meisje zeggen. Ze refereert naar mijn kleine, gele vlaggetje. Daarom keken ze naar me. Ik wil omdraaien om te zeggen dat ik gratis stadstours doe en of ze – alsjeblieft – een keer mee willen. De jongen is me voor. ,,Hij geef gratis rondleidingen, volgens mij.”

Met een glimlach van oor tot oor loop ik verder. Het vlaggetje volgt me zoals dit stel ooit misschien zal doen. Ik bedenk me dat ik eens wat meer geduld moet hebben. Dat zou wat realistischer zijn.