Martijn over…nieuwe dingen

Ik moet er wel een beetje om lachen. Ik vraag me af wat ik nou weer gedaan heb wanneer ik mijn naam zie staan. Of nouja, mijn artiestennaam. Blijkbaar heb ik een artiestennaam. Hij prijkt bovenaan het blokkenschema op een festival. Wat ga ik doen?

Nieuwe dingen. Ik hou ervan. Onbewandelde paden. Iets teveel soms. Dan ben ik alleen maar bezig met nieuwe dingen. Als ik zou breien had ik nu 141 beginnetjes gehad. Kon ik gitaar spelen dan kende ik de intro van tenminste 200 nummers, maar zou geen noot verder komen. Wacht. Ik speel gitaar. Wil je de intro van Thunderstruck horen?

Ik weet niet wat het met me doet. Het is het gevoel van avontuur, maar dan niet zo fysiek. Alles is nog mogelijk. Wanneer iets al gedaan is, dan weet ik wat het is. Het ligt vast omlijnt al achter me. Dan weet ik wat het is geworden. Maar omdat ik, voor ik goed en wel begonnen ben, alweer met iets nieuws ben begonnen wordt het nooit echt iets. Zo bouw ik aan mijn toekomst die ik tegelijkertijd achter me ook af laat breken.

Onder de Apeldoorners die ik ken zijn er ook genoeg die iets nieuws opzetten. Ik voel me tot ze aangetrokken. Tot hun verhaal. Wat ze gaan doen. De zaken die hen niet meer loslaten. Lisa Jansen, in dit geval. Door haar prijkt mijn, ietwat belachelijke, artiestennaam bovenaan een blokkenschema. Zij vond ook dat het tijd was voor wat nieuws in Apeldoorn. Het borrelde op en liet haar niet meer los. Maar zij is een doorzetter, niet zoals ik. Zij voelde de spanning, het zweet onder haar oksels, de kriebel in haar buik en wist dat ze het moest gaan doen. Daarom heeft Apeldoorn komend weekend iets nieuws, BinnensteBuiten. Een weekend vol muziek. En ik.

Facebook. Een nieuwe notificatie. Een evenement achterin oktober heeft een foto geplaatst. Er staat een tekstje bij het screenshot over de huis-DJ die de muziek zal verzorgen. Daar zie ik weer mijn artiestennaam. Ik moet er wel een beetje om lachen. ,,Noem me maar Edgar de la Voorpret”. Draai ik?