Muziekcafé Gigant: Theo Sieben en Mooi Haar

,,Wat heb je mooi haar!”. Ik stond achter haar in muziekcafé Gigant: Theo Sieben, een brabantse singer songwriter treedt op. Zij draaide zich om en keek me zeer uitnodigend aan. ,,O ja, vind je dat?”. Ik kon er bijna niet vanaf blijven en bestelde maar gauw 2 glazen witte wijn om toch wat om handen te hebben. Het is zondagmiddag 16.15 uur en er is weer gratis live muziek.

Ik had haar bij binnenkomst al opgemerkt, onze ogen kruisten elkaar en ergens, heel ver weg moet ik haar een keer eerder ontmoet hebben. Vergeten of verstopt? Zij had een mooie jurk aan: groen met witte stippen, beetje wijd, het paste bij haar perfect. Ik moest denken aan de jaren’60 waarin de bevrijding van de geest hoogtij vierde.

Maar ik was voor Theo Sieben gekomen, hem eerder zien optreden en daar een goed gevoel aan overgehouden: de kleine man uit met roots in de Brabantse Peel. Theo Sieben is een man die overal spelen kan. In een werkelijk overvol café bracht hij met de muziek rust: de gitaarklanken en zijn donkere warme stem, ondersteund door de drums, veroorzaakten verwondering en bewondering.

Ik noem het verstilde blues: verstild omdat het de klanken en de stem aanzetten tot verbeelding: aanzetten tot een zo’n klamachtige, lome sfeer die op een namiddag op de velden kan heersen, ik voel het zuiden van Amerika en ik zit gewoon op een krukje, verscholen tussen het publiek, te luisteren naar deze bijna religieuze muziek.

Bij het nummer ‘Jesus is a mighty good leader’ krijg ik een witte wijn aangeboden van de vrouw met het mooie haar. ,,Je schrijft stukkies, klopt dat?”. We raken in gesprek en ik stel, soms, brutale vragen, die me eigenlijk niet aangaan. Het gesprek duurt ongeveer een kwartier en ik merk dat ik niet zo goed raad weet met deze situatie. Een eerdere, gelijksoortige situatie liep te voorspoedig af. En het kan niet altijd feest wezen, niet waar?

Doorzetten of niet doorzetten? Gelukkig lijkt er ook nog een vriend van haar te zijn. Met een smoes om de muzikant nog even te spreken, red ik me uit deze benarde situatie. Ik geef haar ongevraagd een zoen en snel me naar Theo om zijn nieuwe CD Delphinidin te kopen waar hij twee jaar aan gewerkt heeft. Bijna alle tracks zijn gespeeld op National resonator gitaren.

Met de CD in mijn hand kom ik de dame met het mooie haar nog een keer tegen: vol trots vertel ik haar dat de naam Delphinidin de naam is van een pigment dat zorgt voor de blauwe kleur in bloemen.
Om 23.59 uur, ik draai nog even de CD, krijg ik een appje: ‘Sweet Dreams’. Ik val op de bank in slaap.