Op de fiets: koninginnerit

Elk jaar gaat Henk Rijke, sinds kort verslaggever voor Apeldoorn Direct, met 3 vrienden op pad. Op de fiets. Normaal ver weg, maar dit jaar is die tocht even anders dan anders. En daar schrijft hij over. 

Met de glimlach van het gebraden kippetje van gisteravond nog op mijn gezicht word ik wakker. Onze koninginnerit voor de boeg: ruim 90 kilometer door het Friese land. Ik heb al mijn fietskleding gewassen, nu de ketting nog een drupje olie. Ik bunker mijn maag vol. Ik heb het nodig.

Harken

Er was ons mooi weer beloofd. Nou, vergeet het maar. Een beetje miezerregen betekent in de praktijk gewoon zeiknat regenen, dus beslagen brilleglazen en snel op zoek naar mijn rainlegs. Fietsen kan heerlijk zijn, maar ik voorzie plotseling een lange dag.

Verdwenen

Net als we een lekker ritme te pakken hebben hoor ik achter mij een kreet. We missen iemand. Hoe kan dat nou. We zijn maar met z’n drieën. Waar we ook kijken: nummer 4 is van de aardbodem verdwenen. We fietsen terug. Nergens te bekennen. Net als ik wat ongerust begin te worden krijgen we telefonisch contact.

Ondanks dat we in onze Garmin dezelfde route hebben, blijkt hij toch net een andere aanwijzing te hebben gehad. Als het lastig blijkt uit te leggen waar we eigenlijk zijn spreken we af elkaar bij het volgende dorp te treffen.

Stoempen

De volgende 20 kilometer vraag ik mij regelmatig af waarom ik dit in vredesnaam doe. Wind op de kop, het regent constant en de route is eigenlijk geen route: 20 kilometer rechtdoor, langs een vaart in de middle of knowhere. Ik rijd op kop. Mijn maatje biedt aan te wisselen, maar dat aanbod laat ik schieten. Gewoon doorstoempen.

Oranjekoek

Als we bij het volgende dorp onze vriend weer zien, ben ik hard toe aan een kop koffie met oranjekoek. Zelden zo goed gesmaakt. We slaan nog wat extra proviand in en gaan weer op weg. Ik begin weer op kop, maar daar heb ik al snel spijt van. Het beste is er eigenlijk al af, en we moeten nog best een stukkie. Gelukkig wordt de kop overgenomen en kan ik in het wiel uitrusten. Geen centimeter te laat.

Als het eindelijk stopt met regenen heb ik even tijd om de omgeving in mij op te nemen. Ik zie in het voorbijrijden de plek waar Peter Tazelaar zich heeft verborgen na te zijn gedropt in WOII en kijk recht tegen een prachtig fries paard aan. Majestueus.

Bijna gelukt

We hebben het bijna gepresteerd Friesland door te fietsen zonder één van de Friese meren te hebben gezien. Best knap. Bijna. Twee keer in de verte wat water. Telt eigenlijk niet. Het laatste uur pak ik het derde wiel. Ik kan redelijk makkelijk aanklampen, maar heb het vlak voor Hindeloopen nog even lastig. Het is mooi voor vandaag. Douchen, even het dorp in en morgen via Stavoren het IJsselmeer over. Ik vraag mij af of je daar ook zeeziek kan worden, maar eigenlijk weet ik stiekem het antwoord wel.