Op de fiets: ode aan de boer

Elk jaar gaat Henk Rijke, sinds kort verslaggever voor Apeldoorn Direct, met 3 vrienden op pad. Op de fiets. Normaal ver weg, maar dit jaar is die tocht even anders dan anders. Henk en zijn vrienden vertrekken bijna. En daar schrijft hij over. De komende week zal hij regelmatig een update plaatsen. Vandaag, vrijdag 4 september, vertrokken de mannen. 

Regen, hoor ik dat goed? Dat hadden we niet afgesproken. Ik open voorzichtig een oog. Het is vandaag D-day. Kom op, je bed uit, fietsen met je kadaver. Op naar 9 dagen rust en ruimte, prima gezelschap en een mooie omgeving. Vertrek staat gepland voor een uurtje of 9, 9.30 uur. Regen was gisteren, niet vandaag, of hebben al die Buienradar-specialisten zitten slapen? Gelukkig valt het mee. Bij het ontbijt zie ik een vochtige buitenwereld en nog maar enkele druppels.

Thuislaten

Het is tijd voor de definitieve keuzes. Wat neem ik mee en vooral, wat kan ik missen. Mijn scheerapparaat had ik al aan de kant gelegd. Dat baardje moet maar even kunnen en ik moet al genoeg andere opladers meenemen. Ik laat mijn horloge ook thuis. Symbool van een jachtig leven. Ik wil gewoon even niet steeds weten hoe laat het is.

Op ons verzamelpunt is de koffie heerlijk warm, onze partners geven ons nog een paar goedbedoelde, maar uiteraard zeer overbodige tips, en off we go. Naar de sterren en daar voorbij.

Rust

Nadat we al fietsend even gezellig hebben bijgepraat gaat ons vizier steeds meer op de omgeving. Via het Apeldoorns kanaal gaan we in noordoostelijke richting. Het is al snel genieten van het spectaculaire niets. Vredig trekken landerijen, lobbig kijkende koeien en boerderijen met prachtige hortensia’s aan ons voorbij. Bij een herdenkingsplaquette voor een neergestorte Lancaster worden we even uit onze overpeinzingen getrokken. Van vredige koeien naar door de Duitsers, in Apeldoorn, gefusilleerde bemanningsleden maakt verdrietig en dankbaar tegelijk. Fietsend richting het pontje bij Olst dwarrelen mijn gedachten alle kanten op. Lest we forget.

Ruimte

Na Olst, druk pontje zonder mondkapjes, maar wel met 1,5 meter ruimte, zoeven we verder, genietend van het ruisende riet. Laat niemand zeggen dat Nederland vol is, maar laat deze omgeving ook vooral zo blijven. Het is hier prachtig. Rustig kabbelende vaarten met lelies en bomen vol in blad. Laat die herfststormen nog maar even wegblijven. Deze boeren hebben nog ruimte, een enkel stikstofprotest staat wachtend op een erf. Paarden en schaapjes lijken tevreden, we zien een kat midden in het weiland jacht maken op een koe. Ben benieuwd wie er wint.

Na een heerlijke uitsmijter in Raalte dreigen enkele obstakels ons de weg te versperren. Een bord ‘eigen weg’ dwingt ons tot enkele keuzen die niet bij de verkeersregels horen…, en dan: koeien op de weg. Ik fiets er tussendoor. Gaat gelukkig goed, maar links en rechts zo’n groot beest op 20 centimeter is best even een uitdaging. Dan op naar de Lemelerberg. Hij doemt prachtig voor ons op. We fietsen er met wel wat lichte glooiing en genietend van prachtige paarse heide, grotendeels omheen. Laat Bouke en Tom die bergen maar op fietsen. We zijn niet de enige fietsers op de flanken van de Lemelerberg. Het is even gezellig druk met mede pensionado’s.

Billen

Dan ontdekken we de Vechtdalroute. Een prachtige stukje Nederland doemt voor ons op. Op bospaadjes kronkelen we oostwaarts. Net als mijn billen aangeven dat ze er genoeg van beginnen te krijgen, zien we een bordje: Hardenberg 8 kilometer. Dat gaat goedkomen en ik denk alvast aan de route van morgen. Noordwaarts richting Ter Apel. Nu al zin in.

Lees ook het inleidende verhaal over de fietstocht:

Op de fiets: bijna op pad