Opening Nearly There en Lieve Mensen van Roelof Rump

In het ACEC is komende zaterdag (19 januari) om 16.00 uur de opening van Nearly There en Lieve Mensen van Roelof Rump.

Wandelen, dwalen en dolen is vanuit het romantisch kunstenaarsbeeld een zienswijze geworden voor kunstenaars om de wereld te tonen. Een overview als een drone, zoals de befaamde wandelaar boven de bergen van C.D. Friedrich. Verheven boven het alledaagse; het escapisme viert hoogtij, maar daarbij tegelijkertijd ook decadentie en vervreemding.

De mist en mystificatie die de wandelaar in nevelen hult, lijken tijdloos en zeker nog van toepassing op onze hedendaagse wereld. De vertroebelde zoekende blik vangt een glimp op van wat wordt getoond. Ecologisch gezien zou het ook nog de enige uitkomst kunnen zijn om ons hoofd boven de smogwolken te houden.

De schemer of schemerzone is bij uitstek HET gebied voor de kunstenaar omdat contouren en (scheids)lijnen vervagen: De journalistieke echtheidskwalificatie van fotografie en film, enscenering en de maakbaarheid van berichtgeving middels digitale media worden in twijfel getrokken. Vlakken worden zwarte gaten. Kosmische verdwijnpunten worden overgoten met twijfelachtige theorieën, of worden portalen naar andere dimensies; ontsnappingsmogelijkheden uit de harde realiteit. Roadrunner ontsnapt op deze wonderbaarlijke wijze meermalen uitermate komisch aan Willy E. Coyote.

Het wandelen en dolen  in de conceptuele kunst werd een kunst op zich. Stadsplattegronden, wandelingen in de afgelegen natuur werden minutieus en op verschillende wijzen vastgelegd en gedocumenteerd. Alles kan een schaduw werpen en zelfs de kleinste verstoring in de ons omringende regelmaat, een korte dissonant in de orde zorgt reeds voor een suspense die rechtstreeks aan Hitchcock lijkt te zijn ontleend. Een gevoel van ontvreemding en vervreemding van de stedelijke natuur woekert en overgroeit in gevoel, daar waar natuur gereguleerd en gecontroleerd wordt door de mens.

Nearly there is een groepstentoonstelling die een hint geeft op de vervreemding van de mens op zijn eigen omringende stedelijke omgeving. De mystificatie van het stedelijk landschap en menselijke sporen zorgen voor een ultiem game scenario. Een ruimte die Piranesi reeds in zijn voorstellingen heeft opgetekend waaruit mentaal geen ontsnappen mogelijk meer is; zeker niet in onze huidige beeldcultuur. Vanuit een kokervisie suggereert het de finish in zicht te hebben; we zijn er bijna… Een romantisch ideaalbeeld vanuit de moderne vooruitgangsgedachte en de overwinning van de mens of een dystopisch en verontrustend tijdsbeeld?

Daar waar stedelijke groei de natuur overneemt. Daar waar de menselijke maat eigenlijk uitgangspunt is, schemert de immer immens stuwende vooruitgangsgedachte. Voorwaarts! Kijk niet achterom, of het noodlot slaat toe. In Genesis wordt al beschreven hoe Sodom en Gomorra worden verwoest in een regen van zwavel en vuur vanwege de morele verdorvenheid van de inwoners. Aartsvader Abraham pleitte bij God vergeefs voor het behoud van de steden. Hij suggereerde dat er misschien een paar rechtvaardigen in de steden waren. De enige rechtvaardigen waren echter Abrahams neef Lot met zijn gezin. De engelen maanden Lot en zijn gezin Sodom te verlaten en niet om te zien. Lots vrouw kon echter aan de verleiding geen weerstand bieden, zij draaide zich wel om en veranderde onmiddellijk in een zoutpilaar. Wellicht een mooie basis om op verder te bouwen of zout in de wonden te strooien.

Nearly there geeft mogelijke hints om de navigatie te verlaten en moedigt alle mogelijkheden van verdwalen in onze omgeving of een fictieve utopie of dystopie aan. Gebruikmakend van de twijfel zaaiende suspense uit de film noir is dit een beeldende soundtrack voor de groeiende en woekerende stedelijke gedachten. Daar waar stedelijke groei de (menselijke) natuur overneemt rest niets anders dan verder dwalen en op de tast verder gaanmenselijke maat en de stedelijke omgeving, die juist is ontworpen op deze menselijke maat. Alienation through quantification. Dolen en dwalen, tasten en zoeken.

Deelnemend kunstenaars:
Lex Chen, Willum Geerts, Sandrijn van der Horst, Kim Hospers, Max Kuiper, Marc Müller
Rinke Nijburg, Rudy Simon, Heleen Simons en Dirk Zegel.

Over de tentoonstelling van Roelof Rump; meer in een artikel van David Levie.

Het menu is Vietnamees, hiervoor is reserveren  zeer gewenst. Bij reservering betaal je € 12,50, voor niet gereserveerden is beperkt plaats.

Over de foto’s: Making off en de samen lunchende kunstenaars