Orpheus: Vincent van Amsterdam, Dutch Classical Talent

Een meditatie voor de ziel 

Voor een niet klassiek geschoolde blogger een zeer bijzondere avond, een avond die weer eens het gezegde onderstreept: “Een mens is nooit te oud om te leren”. 

In het Theaterpaleis Orpheus te Apeldoorn treedt Vincent van Amsterdam op; een cum laude afgestudeerde accordeonist. Begeesterd door een muzikaal milieu beoefent Vincent vanaf zijn zesde levensjaar het spelen op de accordeon. Prijswinnaar van o.a. de International Young Musicians Competition in Milaan (2009). Een begenadigd muzikant.

Dutch Classical Talent – Tour Award is een talentontwikkelingstraject van achttien maanden voor jonge musici tot en met de leeftijd van 28 jaar, die studeren of zijn afgestudeerd aan een van de Nederlandse conservatoria*. (* bron brochure DCT).

De avond is zo bijzonder, omdat dit Kunst met een grote K is: elke beweging telt, het is werken, hard werken op de millimeter van het instrument. Duidelijk zichtbaar is dat muzikant en muziekinstrument bijna met elkaar vergroeid zijn. Bij het spelen van een ruim 18 minuten durend stuk van de Russische componiste Sofia Goebaidoelina voel je een bijna een fysieke pijn.  Je waant je als het ware op trektocht op een wilde rivier waarbij de boot met alle krachtsinspanning in bedwang dient te worden gehouden.

In dit stuk gaat het over goed en kwaad: als luisteraar worden we in het stuk meegesleept van hemelse sferen naar het kwaad, de strijd barst los, lichtflitsen verwoesten de aarde en de muziek laat ons slechts as na. Een muzikale strijd die in feite niets oplevert. Een muzikale schildering, een muzikale reis, perfect neergezet, ambachtelijk uitgevoerd. Heel bijzonder om achttien minuten lang daarvan onderdeel te zijn.

Er volgen nog 5 stukken waar de avond mee voorbij vliegt; waarbij de bezoeker de ogen kan sluiten om de klanken in zich op te nemen, om te genieten van nieuwe technieken en nieuwe noten. Het publiek krijgt de kans zich te ontspannen,  hoeft niets anders te doen dan luisteren: het is meditatie voor de ziel, het hoofd kan “leeggemaakt” worden.

Het publiek is enthousiast; zo enthousiast dat een toegift volgt; een vrolijke toegift, een soort bruiloftsdans. Werkelijk vrolijk is deze toegift, het lijkt erop dat Vincent het zware werk erop heeft zitten en even, samen met zijn instrument, wil ontspannen! Bij navraag blijkt het een spinnerlied van Mendelssohn te zijn.  Opgewekt en gelaafd verlaat het publiek de zaal, genoten van een bijzondere avond, genoten van een bijzonder talent.

We hebben zo genoten en zijn zo geïnspireerd dat de nazit met de fotograaf een diepgaand gesprek opleverde. Een gesprek dat niet zo gauw wordt vergeten. Met dank aan Vincent!