Pudding

Het hoogtepunt van het jaar is deelnemen aan het Drakenbootfestival, plaatsnemen in zo’n stoere boot en dan maar vertrouwen op spierkracht en mentale weerbaarheid. Ze moeten je dan wel vragen en dat is nog een hele klus. Ik probeer het al jaren, bezoek de juiste cafe’s, schuif aan bij het zoveelste partijtje waar de barbecue centraal staat en wandel van het ene buurtstraatfeest naar een andere feestelijkheid. Niet al te nadrukkelijk laten weten dat je graag wil, enige nonchalance is voorschrift. Je weet dat je onderdeel bent van een subtiel spel van loven en bieden, van mogelijke geschiktheid en veronderstelde daadkracht.

Een aantal weken geleden overkwam het me dan toch. Een voormalige buurman belde of ik zin had mee te doen met een nieuw samengesteld team. Voornamelijk mannen van de koude grond en dat zal de sponsor waarderen, kenners van het biermerk ‘Grolsch’. In het geheim wordt er getraind in de buurt van Heerde en om mogelijke herkenbaarheid en het prijsgeven van onze tactiek te voorkomen, vrij laat in de avond. De trainer, een jolige man uit Letland, benadrukt de teamgeest en het clubgevoel. Want dat is wel een voorwaarde, als je iets wil betekenen in Apeldoorn, dan behoor je bij een club.

Een Apeldoornse sponsor heeft mijn clubje niet kunnen vinden. Dat komt omdat we laat begonnen zijn en al de Apeldoornse sponsors zijn al op, vertelde mijn buurman onderweg naar Heerde. Hij heeft moeten uitwijken naar Zutphen en daar wel iemand gevonden. Toevalligerwijs een aangetrouwde neef, directeur van de enige puddingfabiek in Nederland. Deze neef wilde wel en heeft veel vertrouwen in het team. Het team zegt hij, heeft de uitstraling van een pudding maar het meedogenloze van een padvinder. De kans is aanzienlijk dat er maar een de winnaar kan zijn het aankomende weekeind.