Ruben Hein en Marle Thomson overtuigen

Een broeierige dag in Apeldoorn, vrijdag 20 april. Het kwik steeg naar grote hoogte, niet alleen door de eerste zomerse temperaturen van 2018, maar vooral omdat Ruben Hein onze Apeldoornse poptempel Gigant aandeed. De zwoele Jazzy muziek van Ruben Hein, alsmede zijn aantrekkelijk voorkomen laat vaak vele vrouwenharten sneller kloppen en dat was nu niet anders.
Ruim 150 liefhebbers hadden de weg naar de Nieuwstraat gevonden, ondanks de verlokkingen van een zonnig terras buiten.

Voordat Ruben Hein zijn muzikale kwaliteiten kon laten horen, was het de beurt aan de zangeres en gitariste Marle Thomson om de zaal op te warmen en zij slaagde overtuigend in die uitdaging. Vergezeld van alleen een gitaar en een loopstation durfde zij het aan om als soliste het podium te betreden en dat getuigt immer van lef. Men kreeg in de zaal al snel in de gaten dat Marle muzikaal sterk onderlegd was en bovendien was ze behept met een zeer prettige stem en een charmante uitstraling. Het risico als solozangeres is dat men snel verzandt in een muzikaal feeëriek tafereel, maar dat is bij Thomson absoluut niet het geval. Soms deed Marle Jazzy aan, soms softpop, een fijne afwisseling van nummers en sferen, maar altijd met een stem die veelzijdig is en die de diverse muzikale stijlen prima wist over te brengen. De bezoekers werden meer en meer getransformeerd tot een luisterpubliek, iets dat schrijver dezes regelmatig anders heeft meegemaakt. De ontwapenende uitstraling van Marle Thomson, in combinatie met de overtuigende sterke muzikale performance, raakte het publiek en het is dan ook een kwestie van tijd voor zij niet alleen een voorprogramma vertolkt, maar zelf een hoofdact wordt. Muzikaal en qua uitstraling klopte het plaatje volledig en ik ben ervan overtuigd dat we nog veel gaan horen van Marle Thomson.

Na dit aangename en verrassende begin werd het tijd voor Ruben Hein. Voor dit optreden in Gigant gaf Hein nog een korte showcase in Mansion24 waar hij, zonder band, de toetsen wist te beroeren en het publiek wist te ontroeren en ook bij Gigant wist hij de juiste snaar te raken bij de bezoekers. Ruben Hein heeft net zijn derde studioplaat gemaakt. Na “Loose Fit” en “Hopscotch” heeft nu het album “Groundwork Rising” het levenslicht gezien. Hierop is Hein dichtbij de muzikale kern gebleven met vooral veel aandacht voor de stem en toetsen. Een prachtige combinatie, echter kwam daardoor bij mij wel de vraag naar boven of de setting van de popzaal niet de verkeerde was en of Hein in de theaterzaal niet beter tot zijn recht zou komen. De twijfel werd echter vanaf de eerste seconde gelogenstraft en dat kwam mede door de uitstekende bandleden die samen met Hein een prima eenheid vormden. Het geeft ook de muzikale veelzijdigheid van Ruben Hein aan. Eerst gevoelig en kwetsbaar met alleen piano en zang in Mansion24 en daarna, swingend met band, dezelfde nummers te berde brengen in Gigant. Beide keren overtuigde Hein in zijn muzikale ambities.

Eveneens was het verheugend om te constateren dat het publiek bekend was met zijn oudere repertoire. Hieruit kon de conclusie worden getrokken dat het merendeel van de mensen echt kwam voor de muzikant Ruben Hein en niet voor de Hein die de laatste tijd bekendheid heeft gekregen door het programma “Wie is de Mol”. Ondanks de prachtige nieuwe plaat werd ook het oudere werk niet geschuwd.
Hoogtepunt van de avond was mijns inziens een van zijn oudere nummers, getiteld “Say bye” van het album “Loose Fit”. De lange pianosolo van dat nummer werd prachtig opgebouwd en zorgde voor het nodige kippenvel en de interactie met de band viel in dat nummer dan ook perfect op zijn plaats.

Doorgaans behoor je als recensent ook een kritische noot naar voren te brengen, maar hoezeer ik daar ook over nadenk, kritische noten waren er niet te vinden tijdens deze gig. Zowel Marle in het voorprogramma, als ook Ruben en zijn band als hoofdact, wisten de juiste snaren te beroeren, zowel in letterlijke als in figuurlijke zin. Hooguit werd de stijlvolle outfit van zijn optreden van vier jaar eerder gemist, maar dat is een detail, een geval spijkers op laag water zoeken.

Van een ieder die het terras heeft verkozen boven dit uitstekende optreden, kan worden gezegd dat ze echt iets hebben gemist. Het is dan ook een aanrader om alsnog getuige te gaan zijn van een optreden van deze sympathieke performer ergens in den lande. Op 15 juli is hij onder andere te zien op het befaamde en prestigieuze North Sea Jazz Festival.

Tot die tijd ga ik genieten van de LP’s “The Canopy” van Marle Thomson en “Groundwork Rising” alsmede het oudere werk van Ruben Hein. Deze zonnige dagen is het muzikaal nagenieten vanaf mijn platenspeler.