Ruben Hein overtuigt, maar Apeldoorn mist het

Het aantal Nederlandse jazz-zangers dat momenteel de grotere podia weet te bereiken is op de vingers van één hand te tellen. Je hebt o.a. Wouter Hamel, Hans Teeuwen en Bo Saris (Bij de Idols kijkers vooral bekend als Boris, die de soul succesvol heeft verwisseld voor de jazz), maar eenzaam aan de Nederlandse top staat toch Ruben Hein, dus toen bekend werd dat hij Gigant aan zou doen had ik wel een uitverkocht huis verwacht, maar niets bleek minder waar.

De avond begon met een aangenaam voorprogramma. De charmante zangeres Ava Silver wist haar nummers, doorgaans popliedjes, een prima klinkend jazzarrangement mee te geven, mede door de goedlopende samenwerking met toetsenist Tijn Driessen die, op de juiste wijze, in dienst speelde van de zangeres zonder zich helemaal weg te cijferen. We gaan ongetwijfeld nog veel van Ava Silver horen en ik hoop dat ze dan vaker dan eens deze jazzklanken weer uit de kast haalt. Ook het publiek wist het te waarderen, dus dat beloofde veel goeds voor de hoofdact.

Ruben Hein, bij elk optreden groot kanshebber voor de best geklede muzikant Award, is jazzman pur sang en begon zijn carrière als toetsenist. Het was New Cool Collectivevoorman, saxofonist Bejamin Herman, die hem vertelde dat hij een geweldige stem had en ook moest gaan zingen. Gelukkig heeft Hein dat advies ter harte genomen en ook zijn kwaliteiten als toetsenist heeft daar geenszins onder geleden. Zijn debuut cd ”Loose Fit” gooide meteen hoge ogen in de Charts en dat was niet in de laatste plaats door de hitsong ”Elephants”. Ook de vorig jaar uitgekomen opvolger ”Hopscotch” is succesvol te noemen. Schrijver dezes heeft hem eerder op het North Sea Jazz Festival gezien, alwaar hij speelde voor een enthousiaste menigte en ook op diverse andere uitverkochte podia wist hij de zaak regelmatig plat te spelen. Vermoedelijk waren er in Gigant weinig mensen die hem echt uit de jazzscene kennen, maar eerder herkenden als vaste huismuzikant van het zomerprogramma van Linda de Mol afgelopen jaar, al realiseer ik mij dat deze constatering zeer speculatief is. Enig minpunt was dat het aantal bezoekers in Gigant, net iets meer dan 130, bedroevend is en zo’n muzikale topper onwaardig. Aan Hein lag het niet, evenmin aan de vier fantastische medemuzikanten van zijn band. Zonder de andere bandleden te kort te doen sprong vooral de befaamde Jesse van Ruller, jazzgitarist die met diverse groten der aarde heeft gespeeld en ook eens tot winnaar van de Thelonious Monk Award is uitgeroepen, er bovenuit en vele vlammende solo’s waren zijn deel. Hein swingde ook alsof het zijn laatste optreden ooit was en hij beroerde de piano als ware het een schone jonkvrouw in de huwelijksnacht.

Slechts één nummer werd gecoverd en dat was ook wel een van de hoogtepunten van het optreden. Het betrof het nummer ”Marlene on the wall”, origineel van Suzanne Vega, maar ondergetekende was aanzienlijk meer onder de indruk van deze versie dan van het origineel. Dat dit nummer ook bij anderen indruk maakte bleek wel uit het feit dat, tijdens dit gevoelige muzikale moment, enkele empathieloze, gillende keukenmeiden uit het publiek, en dan breng ik het nog netjes, het nodig vonden om, tot grote ergernis van de andere bezoekers, zich zonder schroom pal voor de piano te voegen om met de zanger op de foto te kunnen. Ruben Hein diende hen direct subtiel en adrem van repliek, onder applaus, en met schaamrood op de kaken schreden de respectloze ”fans/groupies” zich terug.

Met genoegen kijk ik terug op dit swingende optreden, waarvan ik het uitermate jammer vind dat niet meer Apeldoorners er getuige van zijn geweest. Aan Ruben Hein lag het niet, evenmin aan zijn band en ook Gigant treft geen blaam. Wat kan dan de oorzaak zijn van het feit dat befaamde artiesten, die in veel andere steden zorgen voor een uitverkocht huis, hier vaak voor een handjevol mensen staan te swingen. Zegt u het maar!

Ik heb in ieder geval een extra goed voornemen voor 2014. Laten wij, als Apeldoorners, vaker genieten van de mooie culturele en muzikale geneugten die het ons biedt en laten we Gigant, dat zo in zwaar weer zit, vaker met een bezoekje vereren voor podium of filmbezoek. Een instituut als Gigant verdient dat, de artiesten verdienen dat en Apeldoorn verdient dat…… Zie ik u binnenkort allen ook in Gigant?