SHAKATAK RAAKT NA 40 JAAR NOG STEEDS DE SOUL

De lange rij bij Gigant was de opmaat voor een bijzondere donderdagavond. En niet zonder reden. De befaamde Britse band Shakatak beklom het podium van Gigant. Nostalgie en jeugdsentiment voor velen en vooral veel vijftigers waren hier de enthousiaste getuige van.

Shakatak heeft het levenslicht gezien in 1980 en was vooral immens populair in de tachtiger en negentiger jaren, maar nog steeds is de band non-stop actief. Vooral in Jazzclubs, maar ook op pop- en rockfestivals, is Shakatak een zeer geliefde formatie. De band, met hun kenmerkende Acid-Jazz, Soul en Funksound, wordt nog immer veel gevraagd in Japan, Duitsland en de Verenigde Staten. 

Hun eerste hit, “Steppin” uit 1980 betekende hun doorbraak in het Verenigd Koninkrijk, maar de mondiale bekendheid kreeg Shakatak door hun grootste hit “Easier said than done” uit 1981. Dit nummer wordt gedragen door de begenadigd toetsenist en oprichter, bandlid van het eerste uur, Bill Sharpe (71). En scherp was hij ook in Gigant. Kenmerkend voor de Shakataksound zijn de vele indrukwekkende keybord- en pianosolo’s van zijn hand en daarin werd het publiek in Gigant niet teleurgesteld. 

Ook Jill Saward, de onmisbare zangeres, inmiddels ook al de 70 al gepasseerd, liet horen een muzikale vakvrouw te zijn. Haar opvallende getoupeerde haar van de jaren 80 is weliswaar verdwenen, maar haar prima moves, charme en fijne stem zijn door de tand des tijds niet aangetast. Daarnaast wist zij ook de percussie kundig te bespelen. Drummer Roger Odell was er eveneens vanaf de oprichting bij. Hij is de tekstschrijver van hun hit uit 1984 “Down on the street”. Hij zette een strakke ritmesectie neer. Op gitaar speelde Keith Winter de sterren van de hemel, vooral in de instrumental “Rio Nights” uit 1982. Keith is sinds ruim een jaar weer terug op zijn oude nest. Vanaf de geboorte van Shakatak was hij de vaste gitarist, maar na tien jaar, in 1990, liet zijn gezondheid hem in de steek en verliet hij de band. Hij werd vervangen door Alan Wormald die dat dertig jaar lang met verve deed. Na het spijtige overlijden van Wormald, precies een jaar geleden, nam Keith het stokje weer over en hij beroert de snaren met zoveel kundigheid, alsof hij geen dertig jaar pauze heeft gekend. Bassist van de band is George Anderson. Hij zit ook al jaren bij dit swingende collectief. De slapping basstijl speelt een bepalende rol in Shakatak en Anderson wist dat uitmuntend over te brengen in interactie met het publiek. Anderson is ook de mede-tekstschrijver van het nummer “Day by Day”, de hit uit 1985 die Shakatak had samen met, wijlen, Al Jarreau. Achtergrondzangeres Debby Bracknell complementeerde de band.

Vrijwel alle hits passeerden de revue, maar ook nieuw muzikaal werk werd niet geschuwd. Een lust voor de aanwezige muziekadepten. Van het laatste album, “Eyes of the World” werd het titelnummer gespeeld. Een van de hoogtepunten van de avond. Een nummer dat goed past in het heden, maar desondanks wel de authentieke sound van Shakatak. Geen sinecure om dat in de finesses over te brengen, maar ze zijn in die opzet uitstekend geslaagd. Is er dan geen enkel kritisch puntje? Jawel, de sax werd gemist. Shakatak heeft vaker dan eens een saxofonist in de gelederen. Die was in Gigant helaas niet aanwezig. Daardoor werd de meer dan fraaie hit “Streetwalking” helaas niet gespeeld. Dit nummer draait immers om de saxofoon. Ook de persoonlijke Shakatak favoriet van schrijver dezes, de Jazzballad “Lady (ode aan Billie Holiday)” stond niet op de playlist. Dat laatste is niet verwonderlijk, aangezien dit nummer nimmer meer wordt uitgevoerd bij concerten, dus een tip bij dezen aan de band om deze ode aan de beroemde Jazzzangeres weer eens af te stoffen.

Een van de grootste hits verdient een extra alinea in deze recensie. Bij het nummer “Nightbirds”, uit 1982, werd de band vergezeld door het Apeldoornse koor “Fame” van dirigent Wilco Stronks. Dit soul- en discokoor, bestaande uit ongeveer een twintigtal dames en een heer, hield zich uitstekend staande. De stemmen van dit charmante koor waren de nachtegaaltjes die goed pasten bij het nummer “Night Birds”. Wie hen nogmaals wil horen zingen kan acte de présence geven bij het theaterconcert van Wilco Stronks in Orpheus op 6 mei. Er is daarvoor nog een aantal kaarten te koop.

Terug naar Shakatak. Ongetwijfeld gaan ze de 50 jaar volmaken. Ondergetekende heeft Shakatak meermaals live zien performen en de muziek blijft tijdloos. Tijdens het schrijven van deze recensie staat hun nieuwste schijf op, het 41e album en die blijft voorlopig vastgeplakt in de cd-speler zitten.

Jill, Bill, Roger, Keith, George en Debby, keep up this awesome work. The Eyes of the world are looking at you! 

Donderdag 18 april, popzaal Gigant