Stage in de Stad: ‘Bijzonder goed voetbal’

Sporten verbindt en houdt je lichaam en brein gezond. Van het trappen tegen een bal, naar gewichtheffen in de sportschool; sporten hoort voor iedereen toegankelijk te zijn. Ook voor mensen met een lichamelijke of geestelijke beperking is het belangrijk om zo nu en dan fysieke uitgedaagd te worden. In Apeldoorn en omstreken heb je diverse G-eltftallen; voetbalteams voor speciale voetballers. Een van die teams is ZVV G3, onder leiding van trainer Eric Kremer spelen deze toekomstige Sneijder’s en van Persie’s wekelijks hun wedstrijden en trainen ze zich, op een speelse manier, tot in het zweet. Hoe belangrijk is dit aspect in het leven voor de voetballers.

De spelers verzamelen zich elke woensdagavond om kwart voor zeven op Sportpark Zevenhuizen, het complex van ZVV. Bij het betreden van het terrein bloeit meteen het gevoel; ik moet voetballen! Het team is vandaag niet helemaal compleet vanwege blessures of andere afspraken. Daarom trainen de G2 en G3 vanavond samen. 

We zijn natuurlijk niet naar ZVV gekomen om te kletsen, er moet getraind worden en dat gaat er fanatiek aan toe. Het team wordt geleid door Eric. Bij ZVV neemt hij vooral de G-tak onder zijn hoede. In het dagelijks leven is de Apeldoorner actief als coördinator bij Stichting de Kap, maar op maandag en woensdagavond staat hij bekend als de ‘Ten Hag van Zevenhuizen’. “We trainer in principe een anderhalf uur op, twee keer per week. We spelen onze wedstrijden op de zaterdag.” 

Trainer en coördinator

Eric is ondertussen alweer ruim 10 jaar actief bij ZVV: “Ik ben trainer en coördinator. Via een neef van mijn vrouw, die was hier toen trainer en vroeg of ik hier ook voor open stond. Ik kan helemaal niet voetballen en heb nooit op voetbal gezeten, dus het leek mij niet helemaal mijn ding. Hij gaf aan dat het puur om het plezier van de jongeren gaat, mensen het naar de zin maken. Hier voegde hij aan dat het om een G-elftal ging. Nadat ik een keer ben komen kijken was ik meteen verkocht, de positiviteit, het enthousiasme en het niet hanteren van een dubbele agenda. Het draait echt om plezier maken en het maakt niet uit wie er wint; als iedereen maar een beetje aan het scoren komt. We spelen op een half veld zonder buitenspel en kaarten.”

De Apeldoorner begon als assistent, maar toen … ermee stopte, veranderde zijn rol: “Toen heb ik ook een coördinerende rol op mij genomen. We zijn gegroeid naar drie teams, met in totaal dertig spelers. Toen ik begon hadden we twee jeugdteams, toen de spelers ouder werden, haakte er (net zoals in het reguliere voetbal) een aantal spelers af. Soms komen er nieuwe bij van andere verenigingen, dat is een golfbeweging in Apeldoorn.”

“We hebben een G1, G2 en G3. Dit jaar heeft ieder team zijn eigen trainer en begeleider waar we heel blij mee zijn. Ook zijn er een aantal betrokken ouders die wanneer nodig en mogelijk bij kunnen springen. Denk hierbij aan het meerijden naar uitwedstrijden. De G1 is het eerste team dat ook het hoogst speelt. G2 is een tussen team en de nieuwe leden beginnen in de G3, hier is het niveau te vergelijken met het basisniveau. In de G1 zitten jongens die al wat langer met elkaar spelen, daar wordt best lekker getikt.”

De coördinatoren en trainers hebben dit seizoen vanwege een nieuw team aardig moeten schuiven met spelers, wie past bij wie? “We willen in alle drie de teams ‘echte voetballers’ hebben, maar we willen ook niet een team vol met ‘haantjes’. Je hebt van alle types iets nodig. Dit proces kan je met het reguliere voetbal vergelijken. We hebben ook jongens en meisjes door elkaar, waar verliefdheid natuurlijk kan ontstaan, maar relaties ook weer uit gaan,” vertelt de enthousiaste trainer. 

Sommige spelers kunnen volgens Eric op basis van techniek echt wel met een regulier elftal meedoen. “Meestal ligt er bij deze spelers een ander probleem, zoals een kort lontje of weinig veerkracht. Dus als er iets anders gaat dan verwacht, hebben ze moeite met omschakelen. In het reguliere voetbal zeggen ze vaak; voor dat soort jongens hebben we geen plek of tijd. Bij ons is er iets meer aandacht voor de individu en zijn of haar problemen.”

Trainingsbeesten

De training begint met een conditietraining, de twee elftallen doen een warming-up in groepjes. Er zijn twee trainers aanwezig: Wilco en Eric. Je merkt dat de spelers en oefenmeesters een goede band hebben, er wordt flink wat geplaagd onderling. De voetballers zoeken Wilco en Eric maar al te graag op om een dolletje te maken. Het valt op dat lopen niet het favoriete onderdeel van de training is, maar de voetballers geven alles. Als de spelers goed warm zijn beginnen ze aan een spel om het tempo iets op te krikken; in een vierkant met pylonnen passen ze de bal horizontaal en diagonaal over. Bij sommige spelers gaat het mis bij het volgen van de bal, toch blijft de rest positief coachen. 

Daarna zetten de trainers een positiespel uit; een partijtje zonder goals. Op deze manier krijgen de ZVV’ers het overpassen steeds beter onder controle. Alhoewel er fanatiek gecoacht wordt om de bal laag te houden, vliegt er zo nu en dan toch een bal kaarsrecht de lucht in, “Laag houden die bal!” Zelf heb ik jarenlang op laag niveau gevoetbald, inhoudelijk zie ik weinig verschil tussen mijn oude teams en het elftal van Eric. Misschien zat er iets meer tempo in de opdrachten en was de basistechniek (bij sommige spelers) iets beter. 

Wat mij vooral opvalt, is het positieve coachen onderling. Na een mindere pass of een afzwaaiend schot vliegen de ‘Jammer’ en ‘Volgende keer beter’s’ over het grasveld van de Zevenhuizense Voetbalvereniging.

Het belang van sport

Ook voor deze jongeren is sporten belangrijk, zo geeft Eric aan: “Niet alleen voor het lichaam, maar ook voor het sociale contact. Het zorgt voor sociale opties en breidt direct het sociale netwerk van de spelers uit.” 

Een G-eltfal bestaat uit negen of acht spelers. De teams spelen op een JO-13 veldje, dus op een half veld met kleine goals. Daarnaast is de buitenspelregel afgeschaft, zoals Marco van Basten al jaren voorstelt. Ook wordt er gelet op eerlijke uitslagen, zo legt Eric uit: “Als het 5-0 staat, is het de bedoeling dat de achterstaande ploeg een doelpunt mag scoren, zo blijft het voor beide partijen leuk. Helaas gebeurt dit niet altijd, de scores lopen soms behoorlijk op.” Een ander verschil met regulier voetbal is de leeftijdsgrens, die is er bij gehandicaptenvoetbal niet. In het elftal spelen spelers van verschillende leeftijden door elkaar. 

Senioren spelen twee keer een half uur acht tegen acht, in de jeugd spelen de teams twee keer vijfentwintig minuten, beide met één mannetje minder. De wedstrijden draaien niet om grote uitslagen, spelplezier staat voorop. Bij een vrije schop moet de tegenstander minimaal op zeven meter staan, vrije trappen zijn altijd direct. Terugspeelballen bestaan niet, een keeper mag de bal in alle gevallen in de handen nemen. Ook de klassieke inworp ziet er iets anders uit; spelers mogen inrollen en gewoon ingooien. 

Alle spelregels zijn te lezen op deze speciale pagina van de Koninklijke Nederlandse Voetbalbond (KNVB). 

Vliegende keep

De training wordt afgesloten met een half uur partijtje; vier tegen vier. Ik mag, als stagiaire van de technische staf, mijn voetbalkunsten laten zien en laat de camera even links liggen. Als ‘vliegende keep’ voel ik mij weer even voetballer. Mijn eerste pass valt een beetje tegen. Waar ik net nog mijn bewondering heb uitgesproken voor de positieve coaching, valt de opmerking ‘ga jij maar weer foto’s maken’ mij wel een beetje tegen… Gelukkig is mijn volgende bal stukken beter, hoeveel het is geworden weet ik niet meer; maar volgens mij hebben we gewonnen!

Het enthousiasme van de leidinggevende en spelers werkt aanstekelijk; door het spelplezier van de ZVV’ers krijg je spontaan zin om een bal de kruising in te ‘maaien’. Het is mooi om te zien dat de spelers alles geven, je ziet per minuut progressie. Het tempo ligt misschien iets lager dan in de Johan Cruijff ArenA (al scheelt het dit jaar niet bijster veel), de spelers en trainers hebben het beste met elkaar voor.