Superleed 4

Vrijdag 18 maart 2011

Door Peter Vroon

Superleed is ook kassaleed.
Met een mix aan boodschappenkarren en wachtende mensen is het soms zelfs wel eens leuk om te wachten bij de kassa. Vooral als er een prettig persoon gewoon aardig tegen je is.
Maar er zijn altijd mensen die vragen: “Mag ik voor? Ik heb maar 1 boodschap.”
Mijn partner laat ze voorgaan, ik dus niet. Bekijk het maar. “Ook jij zult de gesel van de cassiere moeten doorstaan”, denk ik dan.

Het is ook irritant als de cassiere je helpt en ondertussen de laatste zaken met haar collega doorspreekt. “Hallo hier sta ik!”
Ik voel me dan net een stuk vuil dat het niet waard is om aan te kijken maar wel om te betalen.
Ik wil dan eigenlijk heel hard gaan schelden en tuffen. Doe ik natuurlijk niet. Dat dan weer niet. Waarom altijd dat ondergeschikte als klant bij de cassieres? Ik bedoel:hebben ze dan geen enkel sociaal gevoel in hun cassierepakje?!

Dan heb je ook die oudere cassieres waarbij ik me afvraag: “Hebben ze in het verzorgingshuis geen supermarkt?” Daar zit dus een vertragingstijd in van 5 minuten per klant. Sloom en langzaam helpen ze je. Ach ja, het gevolg van het niet hanteren van leeftiijdsdiscriminatie.
Mijn leed is is kassaleed en dat is superleed.

foto: Peter Vroon

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Elke maandag onze Apeldoornse verhalen in jouw inbox
De beste berichten en verhalen geselecteerd door onze redactie
Meer dan 2.400 Apeldoorners gingen je voor
Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.

Meer lezen over stad

REACTIES

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!