Veertig jaar Kayak: een reis door de tijd

Het was ergens in het najaar van 1986. Ik zat in Orpheus bij een concert van Harry Sacksioni. Na afloop van het concert klom ik het podium op en met mijn handen op mijn rug bekeek ik de toetsenapparaten. ‘Speel je zelf ook?’ vroeg een stem plots. Het was Ton Scherpenzeel; hij was de toetsenist in de band van Sacksioni. We raakten aan de praat. Ja, ik speelde zelf ook een beetje, maar lang niet zo goed als hij. ‘Weet je wat raar is?’ zei hij. ‘Tijdens het concert krijg ik de gelegenheid om een toetsensolo te spelen en daar doe ik heel erg mijn best op. Het is technisch gezien een zeer ingewikkelde solo en het publiek is heel lauw. In de toegift doe ik een solo op een steeldrum. Nu speel ik pas twee maanden steeldrum en het zijn maar drie tonen die ik speel en de hele zaal gaat uit zijn dak.’

Zesentwintig jaar later viert Ton Scherpenzeel het veertigjarig jubileum van zijn grote band Kayak en zaterdagavond 15 december staat hij in Gigant. Er is gelukkig veel volk op afgekomen en de zaal staat goed vol. Stipt om negen uur gaat de band van start.
We krijgen een ware reis door de tijd. In chronologische volgorde speelt Kayak van ieder studioalbum een nummer. Voor ons ouwe lullen is het een feest van herkenning. In de zaal staan echter niet alleen ouwe lullen, maar ook verrassend veel jonge mensen, die alles luidkeels meezingen.
Voor de pauze krijgen we vooral materiaal uit de jaren zeventig. U ziet een filmpje als u hier klikt. Of hier. De eerste set eindigt met een stuk van na de reünie eind jaren negentig: Merlin.

‘Ik vind de muziek erg goed om aan te horen, zelfs al heb ik ze nog niet eerder gehoord,’ vertelt fotograaf Peter van Rijsbergen me in de pauze. ‘De energie is bijzonder indrukwekkend en de bezoekers lijken gekluisterd te zijn aan de vocalen en meeslepende muziek.’
Ik geef hem groot gelijk. Een dag later blijken zijn foto’s zeer mooi te zijn geworden. U ziet er een paar bij dit stukje.

Het had niet veel gescheeld of Kayak had het veertigjarig jubileum niet gehaald. In 2009 overleed de drummer en zanger Pim Koopman. Zijn verscheiden had een immense impact op de band. Even overwoog men om er helemaal mee te kappen, maar gelukkig besliste men anders. De plek van Koopman is overgenomen door Hans Eijkenaar. Met Jan van Olffen is de ritmesectie compleet. Voorts zijn er nog twee gitaristen: Rob Vunderink en Joost Vergoossen. Met name de laatste valt op: zijn solo’s snijden tot op het bot en doen herinneren aan het betere progwerk. Maar het meest in het oog springend zijn de twee vocalisten. Edward Reekers is een oudgediende; vanavond is hij verrassend goed bij stem. Cindy Oudshoorn speelt zichzelf voortdurend in de kijker door haar knappe verschijning en haar loepzuivere stem. Zij heeft zichtbaar het meeste plezier en dan vind ik het eigenlijk een beetje jammer dat ze niet een veel prominentere rol krijgt.

In de tweede set horen we recenter materiaal. Klik hier en hier voor filmpjes. Aan het eind horen we een van de hoogtepunten: Starlight Dancer van de gelijknamige plaat uit 1977. Dan rest ons nog één nummer en is het officiële gedeelte afgelopen.
Gelukkig blijft de band niet al te lang weg en krijgen we nog twee toegiften: Before The Angels Fell en het onvermijdelijke Ruthless Queen. Edward Reekers krijgt iedereen aan het zingen! Dan is het toch echt afgelopen.

Bij de merchandisetafel koop ik een cd en niet veel later verschijnt de voltallige band om de fans te begroeten. Ton Scherpenzeel neemt een beetje achteraf plaats op een kruk. Ik ga naar hem toe en bedank hem voor de mooie avond. ‘Ik heb genoten.’
Als ik hem herinner aan het gesprekje op het podium in Orpheus, zesentwintig jaar geleden, kijkt hij mij aan alsof ik het ter plekke verzin. Hij signeert het cd’tje dat ik heb gekocht en schudt mijn hand. Ik had een mooie avond.

–
Apeldoorn, december 2012

–

Foto’s: Peter van Rijsbergen
Filmpjes: bazbo