Verdeelde reacties op het nieuwe onderwijsconcept van UDO en UGO

Het nieuws leidde tot veel reacties. Met het artikel over de nieuwe VMBO scholen in Apeldoorn, UGO en UDO hebben we veel mensen geïnformeerd. Veel lezers deelden het nieuws door bekenden te taggen op Facebook. Anderen deelden meningen over en ervaringen met het nieuwe schoolsysteem.

Geen einde in zicht

Kor Flokstra, een omwonende, schrijft dat zijn buurtbewoners en hij informatie hebben ontvangen over wat er staat te gebeuren en dat zij binnenkort langs zullen gaan bij de directeur die hen gaat bijpraten over de verbouwing. Hier voegt hij nog aan toe: “De beveiliging van de school is nog steeds in werking dus we hoeven ons geen zorgen te maken.”

Onder de reactie van Renate Nijhof: “Ben benieuwd hoelang het duren gaat? Ze hadden het over een schooljaar maar de verbouwing is nog niet eens begonnen,” reageert een andere lezer met haar ervaringen als ouder zijnde:

Op de website van UGO geeft de school aan dat zij nog niet precies kunnen aangeven hoe lang de verbouwing van het Cortenbosch gaat duren. Hun wens is om alle voorbereidingen voor het nieuwe onderwijs, inclusief het huisvestingsplan, binnen twee jaar te realiseren.

Leerlingen de dupe

De scholen worden door meerdere mensen een ‘leerfabriek’ genoemd. Christa van Zuuk en Diana Mannessen schrijven op Facebook over de chaos en slechte organisatie binnen UGO. Tasja Jochems voegt hier nog aan toe dat de fietsenstalling te klein is wat voor kapotte fietsen zorgt en dat er gewoonweg niet voldoende ruimte is voor de hoeveelheid leerlingen die nu naar één school gaat.

It’s in the name

De meningen over de namen UGO (you go) en UDO (you do) zijn verschillend. Zo vindt Sylvia Huybrechts ze echt niet mooi, maar Renate Bourgonje ziet de grap er wel van in en noemt het gebruik van Engelse termen “iets van deze tijd”.

Een roerige start

Katja Hogenes is de communicatieadviseur van beiden scholen en begrijpt de reacties heel goed. Ze bevestigt de roerige start van het schooljaar en legt uit dat dit niet perse met de verhuizing te maken heeft, maar met een opeenstapeling van opstartproblemen: “Door een nieuw roosterprogramma moesten de systemen opnieuw ingericht worden. Dit had zijn uitdagingen, maar er wordt hard aan gewerkt. Door de overgang was er geen goede koppeling met gegevens van de leerlingen waardoor ouders, verzorgers en leerlingen niet makkelijk geïnformeerd konden worden.” Ze geeft aan dat dit inmiddels verholpen is en dat de eerste nieuwsbrief er ook uit is. Wat ook niet meehelpt is het personeelstekort, wat een landelijk probleem is. Hierdoor is het lastig om de lesroosters aansluitend te krijgen. Katja begrijpt heel goed de onduidelijkheid over de verbouwing en legt uit: “De schoolgebouwen zijn eigendom van de gemeente Apeldoorn. Alles gaat dus in samenspraak en er zijn verschillende belangen. Daarbij komt natuurlijk een kostenplaatje. Het gebouw aan de Waleweingaarde is gebouwd op 1600 leerlingen, maar door een krimp in leerlingenaantal heeft het Edison een periode gehad waarin er nog maar 450 leerlingen op school zaten. Voor die leerlingen is het verschil even wennen, maar de ruimte is er zeker.”

Positief randje

Over het concept zelf waren mensen wel te spreken. Er werden zelfs mensen getipt waarvan de kinderen wellicht eens een kijkje konden nemen. Het lijkt erop dat het idee van de scholen goed in de smaak valt, maar dat de de uitwerking van het concept nog volop aan de gang is.