Vergane glorie?

Een foto. Zomaar een foto van een gebouw in de Hollandse horrorwinter, Meer dan dat lijkt het niet. Maar is dat wel zo? Op de voorgrond ligt er zo hier en daar wat sneeuw. Enige tijd geleden, ten tijde van de foto, lag het er dus nog, maar het is inmiddels als voor de zon verdwenen. Als ware het een symbool van iets dat er nog is, maar straks niet meer, als een teken van vergankelijkheid. Als van een nog te vergane glorie…

Het zicht op het gebouw wordt deels ontnomen door wat beplanting. Hoewel grotendeels kaal, het is immers hartje winter, belemmert het wel het volledig vrije zicht. En net als bij het beetje aanwezige sneeuw, is het voldoende om niet alles te kunnen zien. Alsof het een sluier is, bedoeld om iets te verbergen. Als een natuurlijke waas. Om niet goed te kunnen zien wat nu nog is, maar straks niet meer. Als een teken van vergankelijkheid, als van een nog te vergane glorie…

Het gebouw. Ooit schoon en vrijwel wit van kleur, nu vies en smerig zwartgrijs. Het licht verduisterd. Aangetast door de tand des tijds, bedoezeld door het eigen verleden. O ja, het is best wel weer schoon te krijgen, maar dat kost geld; veel geld. Maar helaas is geld tegenwoordig ook al zo iets dat ooit was, maar niet meer is. Nee, men laat het zo. Alsof het goed is zo, alsof het zo hoort. Alsof het werkelijk al een bijna vergane glorie betreft…

Het gebouw staat te koop. Een nieuwe eigenaar is er kennelijk nog niet en daarmee is de nieuwe bestemming ook nog onbekend. Het is zelfs niet geheel uit te sluiten dat het gebouw te zijner tijd tegen de vlakte zal gaan en dat er een ander bouwsel voor in de plaats komt. Speculaties daarover zijn zinloos, zeker in deze tijd van slecht renderende makelaardijen. Bovendien is speculeren met bestemmingen recentelijk nog niet bepaald succesvol gebleken. Niettemin is het welhaast zeker dat het wat anders gaat worden, iets anders dan dat het nu is. Met een soort vooraankondiging daarvan aan de gevel, als een teken van vergankelijkheid. Als van bijna vergane glorie…

In het gebouw zit nu nog de Ugchelse bibliotheek. Nu nog, want het verschijnsel bibliotheek verdwijnt uit Ugchelen, verjaagd door gemeentelijke bezuinigingen, bezuinigingen van nog vóór het debacle met het gemeentelijke grondbedrijf. Kennelijk funest bovenop de door de zich steeds verder digitaliserende wereld om ons heen. Een ontwikkeling die de Apeldoornse vestiging van Plato, uitgerekend daar waar het ooit begonnen is, ook al de kop heeft gekost. Er is wel gezocht naar alternatieve oplossingen om de bibliotheek voor het dorp te behouden, maar deze hebben tot op heden, voor zover mij althans bekend, nog niet tot een concreet resultaat geleid. Deze dorpse ontmoetingsplek, de bibliotheek, is er nu nog, maar gaat verdwijnen. Als een verschijnsel dat er nu nog is, maar straks niet meer. Als een vergankelijkheid, als van een te vergane glorie…

In mijn ogen is het dus zeker niet zomaar een foto. Nee, het is een foto vol symboliek. Voor mij althans. Het is maar net wat je er in ziet. Of niet… (?)