Waarom naaktslakken symbool staan voor het leven

Het kan eigenlijk niemand ontgaan zijn dat het naaktslakkenseizoen al vroeg begonnen is dit jaar. Misschien komt het door de extreem natte zomer of door het gebrek aan een strenge winter. Het maakt ook eigenlijk helemaal niet uit waarom, het feit is dat ze in extreem grote getalen zijn gearriveerd. Zoals met alle ongewenste bezoekers reageert iedereen weer anders op zijn aanwezigheid. Je kan ze actief bestrijden zoals ik een buurman laatst zag doen met een gebrek aan empatisch vermogen en veel keukenzout, je kan het probleem negeren en hopen dat het vanzelf weer weggaat, de D66 houding zeg maar. Of je kan proberen ze te laten integreren in de samenleving zoals mijn vader dat doet door ze iedere avond met een emmertje en schepje op te rapen en ze vervolgens in de compostcontainer te flikkeren. U ziet, de naaktslak laat zich goed lenen voor een analogie met het leven.

Zo kom ik er al fietsend achter dat ik absoluut niet racistisch ben. Iets wat in tijden van de zwarte Piet discussie nogal wat moeite vergt om te bewijzen. Maar ik weet na een tochtje langs het kanaal dat ik geen onderscheid maak tussen verschillende huidskleuren. Ik heb namelijk zojuist genocide gepleegd op zowel zwarte als witte slakken. En alles wat daar tussen in zit. Als je achteruit manoeuvrerend de tuin uit rijdt om er één te omzeilen rijdt je er vervolgens minstens drie dood. Zo is het ook voor die mensen die uiterst voorzichtig proberen niemand tegen de borst te stoten om er vervolgens achter te komen dat je daarvan naast een genuanceerd weekdier ook totaal gefrustreerd wordt. Want je kan nou eenmaal niet iedereen plezieren.

En zo weten naaktslakken ook, het is eten of gegeten worden. Wie zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt ziet de zwermen gieren al vliegen. Als ook voor de avontuurlijke naaktslak die zich vanuit de schaduw het licht in waagt. Niet sporadisch sterft de naaktslak een gruwelijke uitdrogingsdood terwijl zijn soortgenoten gebiologeerd toekijken. Terwijl zij zich klaarmaken voor een feestmaal. Ook voor de naaktslak geldt ‘de één zijn dood is de ander zijn brood.’

Zijn wij niet allemaal naaktslakken? We bewegen ons vaak tergend langzaam voort door een leven wat veel te snel aan ons voorbij lijkt te gaan. Hongerig als we zijn vreten we alles wat los en vast zit en zijn we elkaar vaker wel dan niet tot last. We komen op aarde als slijmerige kale weekdieren en zo verlaten we haar ook weer. Als in de tussentijd niemand dwars over je heen rijdt natuurlijk.