Wat is er mis met… de Apeldoornse man?

Lieve mannen van Apeldoorn. Ik ben dol op jullie. Stuk voor stuk. Dat weten jullie wel. En ik heb het beste met jullie voor. Ook dat weten jullie diep in jullie eigenwijze mannenhartjes best. Maar er zijn een aantal zaken waar ik het toch even met jullie over wil hebben. Omdat ik tegen een paar verbeterpuntjes ben aangelopen. Niets ernstigs hoor lieverds. Er gaat heus heel veel goed. Begrijp me niet verkeerd. Ik wil jullie vooral niet tegen de toch al zo gevoelige scheentjes schoppen. Stel je voor! Dat hebben jullie niet verdiend…

Maar ik ben een heel klein beetje teleurgesteld. In mannen dus. Apeldoornse mannen om precies te zijn. Omdat ik die nu eenmaal vaak tegenkom. Ik weet dat ik met deze uitspraak het risico loop als mannenhater te worden bestempeld. Het predikaat ‘gefrustreerd’ zal mij welhaast zeker ten deel vallen. Het zij zo.

Sinds anderhalf jaar ben ik manloos. Naar volle tevredenheid, maken jullie je vooral geen zorgen. Gedurende  het afgelopen jaar heb ik heel veel mannen leren kennen. In het nette natuurlijk.  Dat spreekt vanzelf. Vreemd genoeg had een deel van deze vogels van diverse pluimage iets gemeen; een gebrek aan, hoe zal ik het zeggen, inlevingsvermogen. In allerlei gradaties. Dat dan weer wel.

Nu willen jullie vast en zeker voorbeelden. Want jullie weten van de prins geen kwaad . Ik ken jullie zo langzamerhand. Vooruit dan, in vogelvlucht. Om het geheugen even op te frissen.  Mannen die je mee uit eten vragen en geen geld blijken te hebben zodat jij het etentje kunt betalen. Mannen die maar blijven vragen wanneer we nu eens seks gaan hebben. Mannen die liever gamen dan daten. Mannen die het zelfs niet kunnen opbrengen om te doen alsof ze het interessant vinden wat ik te melden heb, en alleen maar naar mijn borsten staren. Mannen die…Zo kan ik wel even doorgaan. Ik vermoed dat er iets begint te dagen.

Terwijl vrouwen, daar ben ik van overtuigd, op zoek zijn naar galante mannen. Die de deur openhouden en ons me uit eten nemen. Die weten wat wij willen, nog voordat we dat zelf hebben bedacht. Mannen die oprecht graag gezellige dingetjes met ons ondernemen. En ons willen leren kennen, om pas daarna passioneel de liefde met ons te bedrijven. Die het risico durven nemen ons mee uit te vragen. En daarbij alles in het werk stellen om onze harten te veroveren. Ook als de buit eenmaal binnen is.

Ik weet niet of jullie het zelf zien heren, maar als ik de twee bovenstaande alinea’s naast elkaar leg, zie ik een schat aan mogelijkheden en verbeterpunten. Begrijp me goed, ik ben te allen tijden bereid de hand in eigen boezem te steken. Misschien ben ik ouderwets. Veeleisend wellicht. Of vis ik in verkeerde vijvers. Misschien ook denk ik stiekem dat wat je van ver haalt lekkerder is. Ben ik blind voor de Apeldoornse parels om mij heen.

Maar zullen we het anders gewoon eens proberen? Een beetje hoffelijkheid. Een snufje charme. Gegarneerd met toefjes liefheid en aandacht. Ik ben zo vrij om namens de single vrouwen van Apeldoorn te beloven, dat ook wij ons best zullen doen om onze rol in het veroveringsritueel op gepaste wijze te vervullen. Als het niet bevalt kunnen we altijd nog terug naar hufterigheid.

Foto: Peter Vroon