Wat leven we toch in een heerlijk open land

Een historische dag afgelopen maandag. De abdicatie van Koningin Beatrix. Een goed moment voor de kranten om te filosoferen over het verleden en de toekomst van het koningshuis. Heerlijk om te weten dat er ongestraft – zonder roddels, maar heel integer – geschreven kan worden over “leermomenten” en “fouten”.

Wij zijn geen Thailand, waar op het beledigen van koning Bhumibol een straf staat van maximaal 15 jaar per overtreding. (Mij meerdere overtredingen kan dit dus oplopen tot levenslang). In onze open en democratische samenleving kunnen gewoon de feiten genoemd worden. Een prins Bernard die smeergeld ontving (geen taakstraf trouwens maar wel een ceremoniële straf).
Een prinses Christina die een wettelijk mogelijke maar als voorbeeldfunctie laakbare belastingconstructie gebruikt(e). Prins Alexander die (zou ik ook doen bij mijn familie) de vader van Maxima (Zorreguieta) verdedigde. Correctie door Prins Willem Alexander van jetset gedrag door een eerder aangeschafte villa in Afrika te verkopen.
Fijn dat we in een open samenleving leven, waar dit genoemd mag worden. Ook fijn te constateren dat ons Koningshuis dit mag doen, er van leert en daardoor vertrouwen blijft houden van “het volk”.

Er zijn momenten dat je het Nederlanderschap erg waardeert en verheugd bent hier te wonen
Mijnheer Prins Willem Alexander: ik wens u succes na 30 april.