Haardvuurverhaal: Versierde voordeuren

December is doorgaans een sfeervolle maand. Een maand waarin we, meer dan anders, gevoelig zijn voor wat sentiment. Je kent het wel: buiten is het guur en koud, maar binnen is het warm en gezellig. Je zit naast de versierde kerstboom, op de bank onder je favoriete dekentje, een mok warme chocolademelk in de hand. Het haardvuur knettert zachtjes en je voelt je behaaglijk. Deze sfeer en deze tijd vragen om kersterige winterverhalen, met sneeuw, familieperikelen en een op het nippertje goede afloop. Verhalen over aandacht voor elkaar. Deze zondag een verhaal over voordeuren…

Kerstvoordeuren

Met een schokje schrikt hij wakker. Het is al donker buiten, de grote klok geeft 17.30 uur aan. Het is tijd. De hoogste tijd voor zijn avondwandelingetje. Hij buigt zich iets voorover naar het raam en kijkt naar de vele lichtjes buiten. Tevreden is hij met zijn appartementje, maar nog meer tevreden is hij met de buurt. Iemand had ooit bedacht dat het een goed idee zou zijn dat in deze wijk goedkope huurflats afgewisseld zouden worden met wat duurdere koophuizen. Iets met verbroedering of zo. Nu hoeft hij alleen maar met de lift naar beneden om langs die mooie huizen te wandelen. Al een paar jaar loopt hij hetzelfde rondje. Deze periode van het jaar is zijn favoriete periode omdat de woningen zo prachtig versierd zijn. Zijn overleden vrouw hield er niet van en noemde het ‘overdreven Amerikaanse toestanden’. Gelukkig kon hij in zijn werk als bloemist veel kwijt. Groen, lichtjes en glitter, hij kon er geen genoeg van krijgen.

Poster

Hij verwisselt zijn sloffen voor schoenen en trekt zijn versleten winterjas aan. Misschien morgen maar even naar de kringloop voor een ander en warmer exemplaar. Door de langdurige ziekte van zijn vrouw was hij op het laatst meer thuis dan in de winkel. Zelfs vaste klanten gingen net zo makkelijk naar een ander. De winkel heeft hij uiteindelijk met verlies moeten opdoeken. Breed heeft hij het niet, maar hij past zich aan. Hij gaat elke week dankbaar naar de Voedselbank. Als hij even later in de lift staat ziet hij een vrolijk aanplakbiljet. ‘Kom ook op de gezellige kerstbuffet op Kerstavond vanaf 18.00 uur op het veldje achter onze flat! Neem iets lekkers mee.’ De poster is opgeleukt met plaatjes van een rondbuikige Kerstman, een stel vrolijke rendieren en gele klokken met rode strikken in elke hoek. Ai, hier kan hij niet aan meedoen, want wat moet hij meenemen als hij zelf niets heeft? Jammer, want zo mist hij een heleboel gezelligheid. Maar met lege handen aankomen is geen doen. Hij zucht. Dan zet hij de kraag van zijn jas op en loopt naar buiten. Misschien komt hij nog op een idee.

Filosofisch

Normaal gesproken loopt hij alleen ’s morgens dit rondje. Zoals vanmorgen. Hij genoot van wat hij zag toen hij langs de huizen liep. Vóór de kerstperiode waren alle voordeuren precies hetzelfde. En nu, nu zijn ze allemaal verschillend versierd. Bij nummer 4 hing een grote krans van grove takken met een uitbundige knipperverlichting. Bij de buren een ster van zachte stof in pasteltinten. Nummer 10 toonde een touw waaraan 6 kerstmannen bungelen en dáár naast een krans met zoveel belletjes dat niemand ongemerkt naar binnen kon sluipen. De deur van nummer 14 met Disney-stickers verraadde bewoners onder de 7 jaar. Tja, die nuchtere Nederlanders kunnen ook prima versieren hoor.

Nu hij ’s avonds buiten loopt mijmert hij: als je er goed over nadenkt lijkt een deur, met name een voordeur van een huis, toch wel het allerbelangrijkste. Of een deur nu houten of glazen panelen heeft, 1 rond ruitje of 2 langwerpige, de functie blijft hetzelfde. Zo’n voordeur maakt het verschil tussen binnen en buiten, het verschil tussen uit en thuis, tussen warmte en kou. Misschien zelfs wel tussen veilig en onveilig, tussen binnen geborgen zijn en buitengesloten voelen. Er zijn deuren die vaak wijd open staan. Er zijn deuren die dicht gaan als de herberg vol blijkt te zijn. Er zijn staldeuren die op een kier staan. En er zijn deuren die knarsend en piepend opengaan. Hij schudt zijn hoofd, hij zou er filosofisch van worden zeg.

Kerstpakket

Gedurende zijn avondrondje gaat hij vanzelf langzamer lopen om ongehinderd bij de huizen binnen te kijken. Hij ziet een gezin rond een grote kerstboom met grote ballen en strikken. In een ander huis ziet hij kinderen die naast de boom met een treintje spelen. Verderop ziet hij mooie pakjes onder de boom liggen. Bij de buren staat een vrouw met een baby op haar arm, de kleine strekt grijpgrage handjes uit naar de lichtjes. Wat een warmte en vreugde overal. Hij rilt in zijn te dunne jas. Dan wordt hij bijna omvergereden door een auto die de oprit oprijdt. Een vrouw springt er uit en opent de kofferbak. Zij tilt er een grote rode doos uit en direct gaat de voordeur open. Een kind rent naar buiten en klemt zich vast aan haar benen. Een man komt er lachend achteraan, neemt galant de doos over en roept vrolijk: “Kerstpakket!” De vrouw loopt met het kind aan de hand terug om de kofferbak te sluiten en ziet hem staan. Even twijfelt ze, maar zegt dan: “Hallo, kan ik u helpen? U bent toch de meneer die elke dag langs wandelt?” Hij slikt en improviseert snel: “Dag mevrouw, ja die meneer ben ik, Peters is mijn naam, en…eh…ik zoek wat losse takken. Ik woon in die flat daar en wij hebben op kerstavond een kerstbuffet met alle bewoners en nu dacht ik kerststukjes te gaan maken, want ik zat vroeger in de bloemen ziet u, en u heeft zo’n prachtige skimmia staan hier….” De vrouw kijkt hem onderzoekend aan, lijkt haar afwegingen te maken en stelt dan voor: “Kunt u over een uurtje terugkomen, dan zal ik iets voor u opzoeken.” Even is hij bang dat ze het niet meent en hem gewoon weg wil hebben. Toch knikt hij beleefd en reageert: “Alleen als het niet teveel moeite is hoor!”

Verbazing

In zijn schamele flatje doodt hij de tijd met een kopje waterige thee. Wat moet hij hier nou van denken? In zijn kast heeft hij zijn oude snoeimes gevonden en zelfs een rolletje goudkleurig ijzerdraad. In zijn hoofd maakt hij alvast de mooiste kerstukken en kransen. Toch nog vlugger dan hij denkt is het tijd. Hij loopt naar het huis van de aardige mevrouw. Of was het schijn? En dringt hij zich nu op een vervelende manier op? Aarzelend rijkt zijn koude hand naar de bel, maar voordat hij de bel aanraakt vliegt de deur open “Daar bent u! Kijk eens alstublieft!” De vrouw geeft hem een grote rode doos die hij herkent als de kerstpakketdoos. Als hij die opent ziet hij onderin een paar takken skimmia liggen. De doos lijkt hem wat overdreven groot, maar hij bedankt haar vriendelijk. “Ik dank u beleefd mevrouw en wens u hele mooie kerstdagen samen. Ik ga dit snel thuisbrengen!” “Dat dacht ik niet!”, hoort hij opeens een zware mannenstem achter zich roepen. Snel draait hij zich om…en dan valt zijn mond open van verbazing.

De man komt op hem af, opent de grote rode doos en stopt er twee pakken koffie in. Achter hem verschijnt een kind met een blik vol kerstkoekjes en een zelf gemaakte tekening. Daarachter duikt een jong stel met een baby op en overhandigen hem een flink stuk kaas en een blik soep. “Maar, wat is dit?”, stamelt meneer Peters. De aardige mevrouw slaat een arm om zijn schouders en zegt: “Neem het maar aan. Wij hebben allemaal zoveel en willen dit graag met u delen! O ja, mijn man kwam er net achter dat hij een jas te veel heeft, die ga ik voor u pakken.” Steeds meer mensen komen hem iets brengen. Chocolade, een fles wijn, kaarsen, maar ook een wollen muts met bijpassende handschoenen, een bon voor de kapper en zelfs een mini kerstboompje, compleet met lichtjes en een heuse piek. De doos raakt overvol. Bij alle huizen staan de voordeuren open. Dan loopt er zomaar een traan over zijn wang.