Wat is er mis met…oud en vertrouwd?

Een berichtje in de Stentor vertelde mij vorige week dat ergens half november de strippenkaart definitief uit de Apeldoornse bussen verdwijnt. Om plaats te maken voor de veel hippere OV-chipkaart. Nu zou mij dat persoonlijk worst wezen. Ik heb een auto en een fiets. Sorry Femke, ik bewonder jou en je pogingen om het milieu te redden ten zeerste. Maar mij krijg je de bus niet in.

Desondanks werd ik zowaar een beetje emotioneel van het bericht. Ik geef het eerlijk toe. Het gaat zo snel allemaal. Alles verdwijnt in een vloek en een zucht. Over een jaar hoor je er niemand meer over. Alsof het niets betekend heeft. Voor mensen die behept zijn met een lichte hang naar het verleden en een zwaar melancholieke inborst, valt het heus niet altijd mee. Al die veranderingen.

Mij kost het in ieder geval moeite om het oude en vertrouwde los te laten. Ik koester spullen, plekken en herinneringen. Tot op de dag van vandaag rijd ik regelmatig  langs het huis waar ik voor de allereerste keer de liefde bedreef. Gewoon om me weer even net zo verwonderd te voelen als toen. Als ik door de Hoofdstraat loop, kan ik Mazereeuw nog steeds missen. Dan wil ik lekker warm en vertrouwd  boven zitten. Gezellig achter dat grote raam, met thee en een appelbol.

De Swing; zelfde laken een pak. Einde van een tijdperk. Nooit meer geëvenaard wat mij betreft. Of wat dacht u van de oude Gigant aan de Schoolstraat? Verdwenen. Natuurlijk is er een nieuwe en die is prima en fijn. Maar wel anders. En ach gos, het Juliana Ziekenhuis. Waar ik als achtienjarig meisje in mijn witte jurkje een heuse zuster probeerde te worden. Dat de poging nooit geslaagd is, viel te voorspellen gezien mijn allesbehalve praktische aanleg. Maar daar gaat het niet om. Het gaat om de stappen die er gezet zijn. De herinneringen die er zijn opgebouwd.

Nu ik erover nadenk; waar heb ik niet allemaal afscheid van moeten nemen gedurende mijn leven? De gulden. Lp’s en platenspelers. De niet te evenaren moddervette cake van mijn oma. Zwart-wit televisie. Ren-je-Rot en Stuif-es-in. De videorecorder. Elastieken op het schoolplein. Melktanden.  Een hele reeks vriendjes en vriendinnetjes. Autoloze zondagen. Mijn maagdelijkheid. De SRV-man die melk in flessen bracht. IJs in een rol. Met wafeltjes. Computerloosheid. Tuffende Dafjes. Onschuld. Op een dag was het er niet meer. Verdwenen in de tijd.

Het is niet geheel toevallig dat ik juist vandaag mijmer over de vergankelijkheid der dingen. Bij elk afscheid verloor ik onherroepelijk een stukje jeugd. Morgen word ik tweeënveertig. Best al een beetje oud en vertrouwd eigenlijk. Ik hoop dat ik nog even mag blijven.

Foto: Peter Vroon