GroenLinks, kroniek van een aangekondigde dood

Een partij programma wat staat, beleid en visie dat ten opzichte van andere partijen het verschil maakt, lokale afdelingen die vanuit een goede intentie duurzaamheid en sociaal beleid in het gemeentelijke handelen verankeren. Het is dan triest te constateren dat door landelijk geklungel de papieren idealen overschaduwd worden door intern en op de persoon gericht handelen. Het is te simpel om – zoals de landelijke pers analyseert -de teloorgang van GroenLinks te wijten aan Tofik Dibi, Jolanda Sap, het kunduz -, of het lenteakkoord. Zondermeer heeft Tofik Dibi een diepe breuk geslagen. Zijn opmerking “met mij haalt GroenLinks meer dan tien zetels” geeft een kijkje in zijn zelfbeeld, een zelfbeeld die in de psychiatrie gerubriceerd staat onder de noemer narcistisch en megalomaan. Alleen al de gedachte dat jij als persoon garant staat voor flinke winst doet je het ergste vrezen als zo’n persoon werkelijk de macht krijgt. Kijkend naar Rita Verdonk heeft de geschiedenis zich herhaald, beide personen verdwijnen in de anonimiteit en worden hoogstens nog geïnterviewd door “ Het hart van Nederland”.

Voor het partijprogramma van GroenLinks kun je als metafoor de bijbel gebruiken, de architect van de bijbel heeft het goed bedoeld, maar de uitvoerders maken er een rotzooi van.
En analoog aan orthodoxe geloven neemt men elkaar de maat en beschouwt het eigen handelen als het enige juiste. Het is de ander die de oorzaak is van falen.

Enige dagen geleden Twitterde ik “ Zit conflicten maken soms in de genen van GroenLinks of is er een selectie op het onvermogen om conflicten op te lossen”. Een luchtige twitter die wel gebaseerd is op eigen ervaringen en historische gegevens. Lokaal speelde een lange tijd geleden de ongewenste intimiteiten van het boegbeeld Cees van der Zouwe, een handelen die niets te maken had met “ binnen dringen” of “ de kleren van het lijf scheuren”, denk meer aan een hand op de schouder of een speels tikje op de billen. Een handelen wat niet zonder meer mag, maar niet zo grensoverschrijdend dat je de persoon moet “ausradieren”.
Simpele oplossingen als “ het verwijderen” van mensen (Jolanda Sap) werken niet, er is iets fundamenteels mis in de attitude van de mensen die het verschil behoren te maken. Het eigen gelijk, het orthodoxe en het onvermogen om conflicten in de menselijke maat, met respect voor elkaars eigenheid, op te lossen, daar ontbreekt het aan.

GroenLinks, ik wens jullie sterkte, maar wordt niet te groot. Denk aan de SGP, een compromisloze partij met waarschuwende vingertjes, maar niemand zou willen dat de SGP – met zijn opvattingen – de overhand krijgt. Een bijna stalinistisch regiem is dan de horizon. GroenLinks: krabbel op naar een reëel aantal zetels, niet dogmatisch groot, maar wel groot genoeg om verschil te blijven maken.

Over de foto: GroenLinks houdt het balletje in de lucht.

Over StrangeArt, StrangeArt is de avatarnaam van Roelof Rump en ook de maker van deze foto. Over de titel van dit blog: deze is geleend van de schrijver Gabriel Grarcia Marquez.