Een brief van Ayisha, ex-prostituee en vrolijke drugs gebruiker [1 van 2]

Beste meneer StrangeArt,

Ik hoorde dat u verhalen verzamelt van de “Ongeziene” mens. Daarom wil ik u graag schrijven over mijn leven. Een leven wat zich afspeelt aan de rafelkant. Waarom? Om anderen te laten zien dat ook wij “Ongeziene” mensen zijn. Misschien zijn wij in de ogen van anderen maatschappelijk mislukt, maar als mens zijn wij dat nooit.

Mijn leven is inderdaad anders dan dat van het winkelende publiek in de Hoofdstraat. Ook mijn slaapplaats is anders, ik overnacht sinds kort in het slaaphuis “Omnizorg”, eet daar mijn prakje en scoor daar mijn drugs. Soms meld ik mij in Omnizorg af en laat mij meeslepen door het avontuur, maar daarover later meer.

Ik ben niet zo’n type wat mijn ouders de schuld geeft over het huidige leven. Het is allemaal mijn eigen drang naar avontuur en spanning. Drugs horen daarbij. Het grappige is, dat ik zo’n beetje alle “uppers” en “downers” heb gebruikt. Maar als ik merk dat het gebruik te veel wordt en de drugs mij beheersen, dan stop ik een tijdje. Goed eten en zorg voor je gezondheid is heel belangrijk. Hier in het slaaphuis zijn types die volledig beheerst worden door hun verslaving en zich compleet verwaarlozen. Die kant wil ik niet op.

Mijn vader en moeder waren Jehova’s getuigen en dus vaak weg. Als kind had ik al aardig wat eigenaardigheden en als puber veel problemen met mijn ouders, wie niet trouwens. Op die leeftijd blowde ik mij te pletter, leerde een spannende jongen kennen en trouwde met hem op mijn negentiende. Vlucht vanuit mijn huis, meer was het niet. Mijn vriend was wel een jonge die mij uitdaagde en zorgde voor spanning, spanning die ik ook nu nog steeds nodig hebt. We hebben het vier jaar volgehouden, langer kon niet. Hij was een psychopaat en pathologische leugenaar. Ik heb van mijn ex heel veel geleerd, hij stimuleerde en motiveerde mij wel. Maar onze karakters botsten heel sterk.

Daarna drie jaar in de prostitutie. Ik begon in Dieren, vervolgens een beetje rond gezworven. Arnhem, Nijmegen, Enschede, Almere, Lelystad en Apeldoorn. Overnachten deed ik in kraakpanden en vaak bij een klant. Op een of andere manier kon ik altijd wel ergens slapen, natuurlijk niet zoals je het zelf wilde. In mijn eentje buitens slapen is niet mijn ding dus dook ik soms gewoon een kroeg in en keek wel wat er gebeurde. Doe ik trouwens nog wel eens, maar dan meld ik mij eerst af in Omnizorg. Je moet je laten verrassen maar heel belangrijk, blijf wel je intuïtie volgen. Klanten bedonderen je waar je bijstaat. Zo ben ik wel eens handtas kwijtgeraakt hebben ze mijn kamer leeg gestolen of hebben ze mij gedropt op een donkere snelweg.

Wist je trouwens dat ik gedichten schrijf en ze soms ergens achterlaat. Als mensen dat dan lezen dan is mijn dag weer goed. Een tijdje geleden is er ingebroken in mijn kamer. Dat ik mijn laptop kwijt was, jammer, maar mijn gedichten, zelf gedaan, zelf verzameld. Dat ze die mee hebben genomen, dat vond ik klote. Ik heb gehuild. Die gedichten zijn iets van mij, zo persoonlijk, zo gevoelig. Ik zal je, als ik je zie, wat gedichten laten lezen.

Ik stop even met schrijven want het is nu tijd om te eten, morgen schrijf ik verder.

Verantwoording: Dit interview is samen met Angela afgenomen in het “Grand Café” van Omnizorg. Ayisha is trouwens niet haar echte naam. Over de foto: Het binnenplein van Omnizorg.