Ook dit is Apeldoorn in 2014!

Het is donderdag tegen drie-en. Het miezert en ik ben een beetje aan de late kant. Dus misschien iets te gehaast, maar eigenlijk nog tijd genoeg. Ik ben op mijn elektrische fiets onderweg om zoonlief op te halen van school.

Rond dit tijdstip mogen ook de middelbare scholieren van de school in de buurt naar huis. Leerlingen fietsen met z’n 2-en, 3-en of zelfs met z’n 5-en achter en naast elkaar. Over de stoep, de weg, het fietspad. Inmiddels ben ik deze drukte en chaos wel een beetje gewend, maar het blijft wel oppassen.

Opeens moet ik toch uitwijken voor een scholiere, neem de bocht te ruim, kom op het grasveld naast het tegelpad terecht…en BAM… Voor ik het weet ga ik onderuit met de fiets. Gelukkig duw ik in een soort reflex mijn fiets van mij af, zodat die niet bovenop mij terecht komt (weegt toch zo’n kleine 30 kg!).

Ik had een dikke winterjas en laarzen aan. Viel dus op het gras (nou ja zeg maar in de modder), maar desondanks… Ik maakte op een zeer vervelende manier kennis met de harde ondergrond. AUW! Direct voelde ik mijn pijnlijke botten.

Een ogenblik bleef ik half zitten/liggen. Even later zag ik op 15 meter afstand een jongen van een jaar of 14 (een puber dus), die gewoon keihard stond te lachen. Het zou best kunnen dat het een lachwekkend gezicht was, maar… kom op mensen! Als je uitgelachen bent zet je je fiets toch even aan de kant en vraag je of je kunt helpen. Nee hoor… verkeerd gedacht. In tegendeel. Links en rechts van mij passeerden meer dan 10 andere pubers die mij volkomen negeerden. Niemand die vroeg of het ging of vroeg of ik hulp nodig had.

Uiteindelijk kon ik na een kort ogenblik zelf opstaan. Ging moeizaam, pijnlijk. Maar op het eerste gezicht gelukkig geen ernstige verwondingen. Ik liep strompelend naar mijn fiets en zette deze uiteindelijk zelf weer overeind. Al die tijd werd ik nog steeds gepasseerd door scholieren, onderweg naar huis.

Gelukkig bleek ook later de schade mee te vallen. Een licht gekneusde duim en wat blauwe plekken (ik gebruik ook bloedverdunners, maar dat konden die scholieren niet weten).

Eerlijk gezegd viel uiteindelijk de fysieke pijn best mee. Maar ik was vooral enorm teleurgesteld in deze scholieren. Als je zo’n val maakt geneert iemand zich natuurlijk best een beetje en baal je dat dit net jou overkomt. Maar het feit dat je gewoon uitgelachen wordt en verder volkomen wordt genegeerd?! Ik kan het nog nauwelijks geloven.

Na de val stuurde ik een tweet over dit voorval en vertelde het ook aan enkele mensen in mijn omgeving. Vrijwel iedereen reageerde vol ongeloof en enkele zeiden: dat zou mijn zoon/dochter (ook pubers) nooit doen. Maar is dat wel zo? Een half jaar eerder gebeurde mij namelijk iets soortgelijks….

Dus mijn oproep aan alle jongeren in Apeldoorn (maar eigenlijk aan alle jongeren in Nederland): als je iemand keihard ziet vallen of op de grond ziet liggen: Vraag dan even of je kunt helpen of nog beter…steek een helpende hand toe! Misschien lijkt dit niet zo stoer naar je leeftijdsgenoten. Maar voor mij (en vele met mij) ben je dan wèl de held van de dag!!!