Ode to the Quiet; muziekcafé Gigant

Enigszins voorbereid, via het luisteren op internet, op weg naar Gigant: “Ode to the Quiet” speelt vanaf 16.15 in Gigant; drie heren en een dame: drums, gitaar, een basgitaar en toetsen; het oefenen klinkt belovend.

Weinig publiek; de stemming is wat zenuwachtig; kennelijk zijn we allemaal bevangen door de komende wedstrijd Nederland-Mexico.

“We built a fire”; het eerste nummer; de muziek en zang komt binnen als vuur; een keur aan geluiden worden over ons heen gestrooid; vanaf het eerste moment is het stil in het café; het is écht stil; even gaan we op in deze band. Donderslagen worden afgewisseld met pijnlijke, diepe momenten; het snijdt in de ziel.

Bij het derde nummer,”We have a map”, wordt het bevestigd: dit is een aparte band; dit is verrassend, dit is vernieuwend, dit is grensverleggend en dit is eigenzinnig. Het nummer, waarin slim een deel van Debussy’s compositie Rêverie verweven zit, kenmerkt zich verder door filmische sferen. Het is alsof de hemel zich sluit; het is alsof we niet meer weg kunnen of willen van deze plek.

Op het ene moment is het bombastisch; het volgende moment is het iel, heel iel, en de bandleden gaan daarin mee. De opluchting is zichtbaar op de gezichten van de bandleden als weer een nummer gelukt is. Het is hard en precies werk; het is voortdurend afstemmen tussen de zang van Marianne Oldenburg, de basgitaar van Evert van de Waa, de drums van Otto de Jong en de gitaar van Tobias Kerkhoven.

En er is een bijzonder instrument: de theremin; een instrument dat bespeelt dient te worden door de afstand tussen de handen en de twee antennes te variëren. Je hoeft alleen je handen in een onzichtbaar krachtveld te bewegen. Er komt een prachtig hoog geluid uit; dat precies past bij wat de band over wil brengen: dromerige muziek.

Middenin in een song houdt de muziek even op; de bandleden lijken de stilte als muziek te gebruiken: Ode aan de stilte: Alle bandleden staan er kaarsrecht bij, de stilte is voelbaar en het wordt wat een beetje ongemakkelijk; en, gelukkig, op dat moment barst de muziek weer los. Dit is werkelijk prachtig.

Het laatste nummer “Flight” vliegen als het ware de bandleden van ons weg. De band is in trance, in trance en nog eens in trance, het publiek is ver weg, ver weg van deze aarde. De afsluiting is oorverdovend en de hemel gaat weer open; gelukkig. Er is verlangen om deze band nog eens een keer te zien: een aanrader voor een volgende Club Gigant. Voor nu is er hun debuutalbum. Een lust voor het oor!

Setlist: We built a fire, Ghosts, We have a map, Rem, I was Told, Ivy Grown, Lucky One en Flight.