Mijn zwijgen

Een fenomeen, een vrouw, een bekende naam en bovendien geprezen. Deze begrippen slaan op respectievelijk Willem Bierman, Ria Borkent en Hanz Mirck. Drie stadsdichters van Apeldoorn. Begin volgend jaar komt daar een nieuwe naam bij. Wie het tussen 2017 en 2019 de nieuwe poëtische ambassadeur gaat worden is nog onbekend. Kandidaten mogen zich melden bij een wat schimmige commissie die achter gesloten deuren een advies aan de gemeente mag geven. Want wie betaalt (3000 euro op jaarbasis), bepaalt. Aad van der Waal heeft zich inmiddels bij die commissie gemeld. Van der Waal is theatermaker, (toneel)schrijver en dichter. Een man van deze stad die de ins en outs kent. Hij kon het zwijgen niet laten en stuurde de redactie dit gedicht.

Mijn Zwijgen

Mijn zwijgen is een meisje in mijn hoofd
dat in de schaduw van verborgen woorden
op kousenvoeten door het doolhof sloop
door gangen vol van onraad en van huiver
door vaders’ waarschuwing en moeders’ vrees
Te jong om dit verschuilen te begrijpen
Te oud voor het ontduiken van ’t gevoel

Mijn zwijgen is een meisje in mijn hoofd
dat, ver over de grens van de verbeelding
en grimmiger dan in haar sprookjesboek
de wolken als een roofdier hoorde grommen
Een meisje dat de klinkers in de straat
gegeseld door wel duizend reuzelaarzen
verbeten hoorde kreunen in de storm

Mijn zwijgen is een meisje in mijn hoofd
dat bang werd van haar ouders’ vreemde blikken
verzadigd van ’t versleutelde geheim
dat zich niet door dit kind liet decoderen
maar op haar grijze onderduikadres
de argwaan onophoudelijk bleef voeden
in ruil voor onbezorgde jeugdigheid

Mijn zwijgen is een meisje in mijn hoofd
met aarzeling als lijm tussen de lippen
beducht voor het verraderlijke woord
en met een maag vol ingeslikte zinnen
Een meisje met een dichtgeknepen mond
gespannen in die explosieve stilte
van ’t kille mijnenveld der moedertaal

Mijn zwijgen is een meisje in mijn hoofd
dat geen bevrijding kende na de oorlog
maar in de hel van haar bezette geest
gebukt onder het juk van haar demonen
nog dagelijks gewond raakt in de strijd
en tussen onbeschrijfelijke beelden
niet verder komt dan ’t puntje van mijn tong

Mijn zwijgen is een meisje in mijn hoofd