Ciske de Rat doet harten smelten in Orpheus

Zes avonden Ciske de Rat in Orpheus; een waar fenomeen. De schouwburg waande zich dinsdagavond 28 februari volledig in de Jordaan van het begin van de jaren dertig van de vorige eeuw.

Basis voor deze voorstelling is de volledige triologie van Piet Bakker van Ciske de Rat (1941), Ciske groeit op (1943) en Ciske de man (1947).

Ciske de Rat is het verhaal van een onhandelbare jongen, die alleen bij de burgerlijke stand bekend is als Ciske Vrijmoeth. Voogdijraad, kinderbescherming, de ene school na de andere-niets kan Ciske in bedwang houden, tot hij in de klas komt van meneer Bruis, de enige die Ciske weet te temmen.

Ciske komt op de tuchtschool nadat hij zijn moeder vermoordde. Na het ondergaan van een strafperiode volgt de moeilijke tijd van aanpassing aan de wereld buiten de tuchtschool, die hem vol onbegrip tegemoet komt. Enkelen zijn echter nog steeds bereid hem te helpen in zijn nieuwe bestaan.

Ook is te zien hoe Ciske als man strijdend voor zijn vaderland de dood kalm en vastberaden onder ogen ziet. Indrukwekkend en ontroerend verhaal over koporaal Vrijmoeth die strijd levert in de Grebbelinie. Ciske maakt hiermee zijn eens begane misdaad dubbel en dwars goed.

In Ciske de Rat staat Danny de Munk op de planken met Brigitte Nijman en Ellen Evers. Danny neemt afscheid van Ciske en vertelt het verhaal van een tijdloze en oer-Hollandse musical. Een Amsterdams schoffie met brutale streken en een hart van goud.

Een knap staaltje van choreografie gemaakt door Daan Wijnands en assistente Eline Vroon is een visueel spektakel: Je ziet de 2 periodes tegelijkertijd gebeuren van de jonge Ciske en de volwassen Ciske. De scenes lopen vloeiend in elkaar over. Ook de jonge Siske rol en de rol die Danny de Munk speelt lopen op een natuurlijke wijze in elkaar over.

Opvallend is dat de cast deels bestaat uit iets oudere acteurs en jonge kinderen. De kinderen zijn echt natuurtalenten. Zonder enige hapering vervullen zij hun rol. Uiteraard is de voorstelling doorspekt van het echte Amsterdamse dialect.

De voorstelling boeit en kent eigenlijk geen matige onderdelen. Er werd dan ook regelmatig luid geklapt als Danny de Munk een prachtig lied zong in het onvervalst Amsterdams. Het Apeldoornse publiek is een dankbaar publiek. De Prins Willem Alexanderzaal was dan ook volledig uit verkocht.