schrijver/journalist/organisator/creatief denker
Dé haringparty van Apeldoorn, dat is een onbetwiste eretitel voor het haringhappen bij Marialust. De haring was weer best en de verdere verzorging ook. De organisatoren kennen het evenement van binnen en van buiten. Kortom: geslaagd? Zeker! Kritische kanttekeningen? Ook! Te eten en te drinken was er meer dan voldoende in afwachting van de koeriers
Wie het station van Apeldoorn verlaat, te voet of per trein, ziet De Kus. Het is een forse roestvrijstalen sculptuur. Veel relaties zijn van minder materiaal geconstrueerd. Bij gebrek aan onderhoud zie je de eerste corrosievlekjes al snel ontstaan en, op den duur, vallen de gaten er in. Deze entree van Apeldoorn laat je nadenken
Wethouder Rob Metz is weg. De problemen nog lang niet. In plaats van samen met de ambtenaren de problemen aan te pakken, krijgen we een een rondje symboolpolitiek voor de kiezen. De wethouders van de gemeente Apeldoorn stellen hun posities ter beschikking, zo geeft wethouder Olaf Prinsen (D’66) aan. Jammer, “Het is aan de gemeenteraad
Geen leger plein dan een leeg plein Het rumoer van de markt is verdwenen. De karren en bussen zijn weer ingeladen De dag zit er op, het geld brandt in de zakken Het gemeentehuis domineert weer de plaza di marco Het zijn lange dagen, zeker als de kou nadert met rasse schreden. Krijgt Nederland langzaam
Hier draait niets meer, hier wordt niets meer gladgestreken Verdwenen: de wasmachines, de chemische zeeplucht, de mensen Waszakken weg, trommels weg, activiteiten weg, gewoon weg De wasbaas hield het voor gezien, de vandalen ook, ruit ingegooid Van opgeruimd staat netjes naar opruimen dan is het weer netjes De planning is dat wat was geweest is
Velen gaan voor, tallozen komen nog na Sporen zijn weggespoeld, de lucht blijft Geen plek waar je meer met jezelf alleen bent Voor jonge heren geen schaamschot, geen magisch oog Verlichting in het schimmige duister Het urinoir Gigant, podium van kaliber, talent bestijgt de trap En voor werken de meisjes met plezier aan de tap
Uit de steden, van het platteland, van ver Ze kwamen, ze vochten, in de winter, in de hitte, Over het land, op de zee, in de lucht Aangevuurd door hun leiders. In de dood nog niet eens broederlijk verenigd, na het einde steeds herinnert en innig betreurd. Heidehof. Daar liggen ze, strak in het gelid.
Hier wordt gewaakt over uw en onze eigendommen. Niemand uitgezonderd, vierentwintig uur per dag, komend en gaand. Het cordon is nog niet gesloten. De wakers kijken uit, het gezag torent boven de stad. Op hoge poten, als een politiepaard. Stad in ruste, stad in leven, stad in bedrijf, stad in/uit Waakzaam en dienstbaar, de blik
Fiets. Ingeburgerd, niemand kan zonder. Glanzende karretjes staan rustig naast roestige monsters. Orde is betrekkelijk. Scheefgezakt, kromgebogen. Wachten: op de eigenaar. Ook op plannen. Respectvolle behandeling van het rijwiel. Dan breken liefdevolle ontmoetingen niet af in een verwensing, genegenheid voor het meest duurzame vervoermiddel. Next level, levensvatbaarheid, cyclisch. Rek, in de omgeving, in de ruimte
Uitgewerkt. Economische levensduur verstreken. Feestelijk in gebruikgenomen, Roemloos afgedankt. Koelvriescombinatie in het groot. Logistieke topprestatie. Er zit niemand meer op die stoel. Groen komt altijd terug, geruisloos, in tegenstelling tot beton. Bouwterrein blijft haast vergeten tot er een nieuwe bestemming is vastgelegd. Zelfs hier ontstaat een cyclus, beton versus natuur Wetmatig, een ABC-tje op de
Stalen stoelen, tafels. Leeg. Het vertier ligt stil. Verstomd. Geen muizenissen meer om wat je nog niet hebt gedaan. Piratenschip, frites, glijbaan, suikerspinnen, bootjes, kroket. De rust raast in stilte uit. Helpers weg. Op de achterbank (of op het kinderzitje achterop) slapen tevreden kinderen. Spannende belevenissen worden vage herinneringen De Julianatoren is er, blijft er,
De sluis ligt werkeloos in het Apeldoorns kanaal. Geen schip meer te schudden. Dammen blokkeren de doorgang in de verbinding. Dat besluit kan niet worden omgekeerd. Daar in het doodstromend water drijven overblijfselen. Door de gestaag opkomende zon opnieuw belicht. Die plek wordt dagelijks talloze malen haast ongezien gepasseerd. Dit is wat overblijft als we dingen niet meer
Stil wacht het indrukwekkende huis op haar lot, bewoners zijn weg, ze is verlaten. Iemand heeft de vensters dichtgetimmerd. De keuken is koud, de badkamer vochtig, de trap niet betreden. Het terras is omzoomd met grote stenen. Leeg, geen klapstoel, geen tafel, niets. Geen Harlem, geen Amsterdam, maar Apeldoorn. Nog één oprisping, een modern terras.
