Bourgondisch Apeldoorn

Altijd grappig, een contradictio in terminis als titel. Of toch niet? Hoewel Apeldoorn op culinair gebied geen Lyon of Parijs is, kan je hier wel degelijk heerlijk eten. Afgelopen zondag was ik te gast bij Sainte Maxime in het Proefstraatje, sorry, de Van Kinsbergenstraat. Uiteraard at ik het (dag)menu van de chef, maar niet voordat we het verse stokbrood met lichtgezouten boter bij het aperitief op hadden. Is er eigenlijk iets lekkerders dan vers brood en boter (=retorische vraag)? Mensen die restaurants die brood voor de maaltijd serveren oubollig vinden, snap ik niet. Lekker is toch het enige dat telt? Ook kregen we een tapenade van zwarte olijven, paddenstoelen en ansjovis. In mijn herinnering kwam de vorige keer de ansjovis wat beter naar voren. Ik weet niet of het aan mijn geheugen ligt, maar weet wel dat het een luxeprobleem is.

De chef had als voorgerecht een taartje van in spinazie gewikkelde zeeduivel en oesterzwam met een saus van groene peper. Was top! Lijkt me een moeilijk gerecht want zowel de vis, de oesterzwam en de spinazie moeten de goede gaarheid krijgen en dat is zeker gelukt: geen lelijke gestolde eiwitten aan de vis. Pepersaus klinkt eenvoudig, maar moet wel goed op smaak zijn. Iets te lang op de kachel laten staan, vergeten af te proeven en je serveert het veel te scherp. Hier mooi in balans. De presentatie is met zo’n mooie creatie natuurlijk eenvoudig. Het gaat om het taartje dus geen onzin er om heen bouwen. Dat deden ze gelukkig ook niet. Gewoon in twee delen op het bord, zodat je de laagjes mooi zag, en de saus rondom.

Als pièce kreeg ik een eendenborst met een wentelteefje van niet-bijgevoerde ganzenlever (sorry Partij voor de Dieren, geen schriftelijke vragen vandaag). WAT WAS DAT WENTELTEEFJE LEKKER! Er zat een beetje zoet bij en dat mag best. De eend was simpelweg gewoon goed. Wat ze van mij niet meer hoeven te doen is het keurig in een waaier boven het vlees rangschikken van de begeleidende peultjes en babyworteltjes. Ziet er natuurlijk verzorgd uit, maar ik vind het een wat overbodige versiering. Leg gegaarde peultjes onbeschermd plat op een warm bord, zet ze nog heel even onder de warmtelamp totdat de bediening ze op komt halen en de meeste knapperigheid is er van af. En de oplossing is simpel: niet te ver garen en, met een beetje boter, peper en zout op een hoopje dresseren. Maar goed, om het hoofdgerecht samen te vatten: WAT WAS DAT WENTELTEEFJE LEKKER!

Hoewel ik niet zo’n dessertman ben toch het dessert van de dag genomen: een simpel en strak opgemaakt bord met een bol ik-denk-huisgemaakt-want-niet-te-zoet aardbeienijs en een stuk chocolade-yoghurttaart. Vermoedelijk is de chef niet van huis uit patissier (die in de keuken voor de desserts zorgt) is omdat ik wel eens spannendere nagerechten heb gegeten. Toch paste deze afsluiting bij de kwaliteit die je van een restaurant dat vers en huisgemaakt kookt, mag verwachten. Tel daarbij op de vlekkeloze en enthousiaste bediening, prima koffie en uitstekende bijpassende (laat de keuze maar aan de bediening over; dat komt goed!) wijnen à € 5,- per glas en ik concludeer dat Sainte Maxime een uitstekende prijs-kwaliteitverhouding heeft. Trouwens, GroenLinks, wees gerust, ik kon er gewoon een karaf kraanwater bestellen.

Na deze halve recensie terug naar het begin: bourgondisch Apeldoorn een tegenstelling? Ik dacht het niet! We hebben Sardegna met de beste pizza’s van Nederland, Peter Klosse’s wetenschappelijk culinaire Michelinster in Hoog-Soeren, Sizzles en Twenty2 hebben een Bib Gourmand, Jules Verne aan het mooiste (Raadhuis)plein van Apeldoorn en vult u maar aan…

Wat is nu de moraal van het verhaal? Ondanks ons geklaag dat er in Apeldoorn niets te doen zou zijn, hebben we uitstekende restaurants! Laten we ze ook vooral met z’n allen bezoeken, zodat we onze ‘culinaire infrastructuur’ op peil houden! Maar mocht er toch echt een noodzaak zijn tot het aanstellen van een wethouder ‘culinaire zaken’ dan houd ik me uiteraard aanbevolen 😀