“Gare Du Nord weet nog niet welke nieuwe koers ze moet inslaan”

Gare du Nord deed afgelopen weekend Gigant aan met een nieuwe bezetting en een nieuwe sound. De publieke opkomst was heel behoorlijk, de zaal was goed gevuld, maar het publiek kwam laat op gang in haar enthousiasme en geheel onbegrijpelijk was dat mijns inziens niet.

Gare du Nord is in 2001 opgericht en richtte zich in die dagen vooral op de toen zeer populaire loungesound. Oprichters van het eerste uur Ferdy Lancee en Barend Fransen zijn de grondleggers van deze Belgisch/Nederlanse band. In 2007 deed zangeres Dorona Alberti een gastoptreden voor de band en vanaf 2010 is zij het boegbeeld van de band geworden. GdN heeft de laatste jaren regelmatig een bezoek gebracht aan Apeldoorn en schrijver dezes heeft bij al die optredens acte de présence gegeven en was vaak laaiend enthousiast over de optredens in onze Apeldoornse muziektempel. Dit keer overheerste echter de teleurstelling.

Muzikaal was het allemaal prima in orde. Lancee is al een tijd uit de band en sinds kort kijkt ook Fransen vanaf de zijlijn toe. Het gevolg was dat de band een nieuwe bezetting heeft, dus kon je de nodige opstartproblemen verwachten, maar dat was geenszins te merken. Het was duidelijk dat de huidige muzikanten vakmannen waren en ook de lange solo’s waar de band van GdN om bekend staat waren weer talrijk aanwezig. Vooral toetsenist Frank Montis liet zien dat er voor hem een grote toekomst In het verschiet ligt. Prachtige pianosolo’s, maar ook een stem die raakt. Een vergelijking met Paul Carrack is van toepassing. De saxsolo’s van Guido Nijs en de gitaarklanken van Aron Raams kwamen ook meermalen aangenaam binnen. Mijn teleurstelling werd gevoed door het feit dat het boegbeeld van de band, Dorona Alberti, dit keer niet kon overtuigen. Waar ik de vorige keren werd gepakt door de intensiteit waarmee Dorona de nummers zong had ik nu sterk het idee dat ze alles op de automatische piloot deed. Ik miste elke vorm van beleving en passie waar de half Italiaanse op het podium om bekend staat. Diverse malen stond Dorona ook in de coulissen en niet op het podium tijdens de nummers. Of dit te maken heeft met het feit dat ze de band alle credits wilde geven of om een andere reden valt alleen maar te gissen. Ook is men nog duidelijk op zoek naar een nieuwe stijl. Dat GdN van het stempel loungeband af wil valt te begrijpen, maar de zoektocht naar die nieuwe stijl was nog volop aanwezig. Het was een ratatouille van muzikale stijlen en dat zorgde ervoor dat er geen consistentie in het concert viel te ontdekken. De jazzy kant was goed ontwikkeld en dat kwam met de prachtige ballad Call it quits duidelijk naar voren. Het swingende geluid van GdN kwam echter niet uit de verf. Hoogtepunt van de avond was het nummer Let it grow dat als toegift werd gebracht. Op mystieke, indringende wijze werd dit nummer overgebracht op het publiek en tijdens dit nummer was de wisselwerking tussen de stem van Dorona en vooral het gitaarwerk van Aron indrukwekkend. Je kon tijdens dit nummer een speld horen vallen, het publiek werd eindelijk een keer echt geraakt door de zangpartij, iets waar ze die avond lang op hebben moeten wachten.

Slecht was het dus allemaal niet, maar veel indruk maakte het bij mij ook niet, uitgezonderd de toegift, ondanks enkele uitstekende muzikale solo’s. Vermoedelijk heeft GdN de lat te hoog gelegd in de afgelopen jaren met enkele (t)optredens, waardoor het verwachtingspatroon niet overeenkomstig was met de werkelijkheid. Laat het GdN niet weerhouden eens een live dvd maken waar vele fans al lange tijd op zitten te wachten en laat het de band ook niet tegenhouden Gigant een volgende keer wederom aan te doen. Als dat laatste zal gebeuren geef ik zangeres Dorona als kleine tip mee om een andere kledingsadviseuse in te huren. Waar zij de laatste jaren bekend staat om haar stijlvolle en sensuele outfits on stage, waren de jurkjes nu echt een behoorlijke miskleun. Als dan haar inspiratie op het podium ook weer volop aanwezig is, men deze prima muzikanten kan behouden en zich vooral gaat richten op een meer jazzy sound komt het enthousiasme vanzelf wel weer terug en was deze editie van Gare du Nord slechts een tussenstation.