Gerard Alderliefste: Dubbelleven

In de bijna volle, kleine zaal van Orpheus draagt Gerard Alderliefste, een bijzondere boodschap uit: het genot om twee beroepen uit te mogen oefenen: verslavingsarts en muzikant. En het is duidelijk merkbaar: hij geniet van beide beroepen. Gaandeweg de voorstelling krijg ik steeds meer bewondering voor deze dubbelkeuze.
Gerard heeft op de middelbare school drie passies: Frans, Muziek en de artsenij. En het mooie is dat hij alle drie deze passies heeft weten te realiseren.
Er staat een man op het toneel die duidelijk articulerend, de tijd nemend voor zijn woorden, ons laat kennismaken met de wereld van Uppers en Downers, de wereld van verslavingsmiddelen. Er staat een man op het toneel die met een prachtige stem Franse liedjes over ons uitstrooit. Een stem die herinneringen oproept aan Ramses Shaffy en Jacques Brel. Er staat een man op het toneel die er duidelijk plezier in heeft.
Het is een voorstelling die tot nadenken stemt: als het een niet lukt, lukt het ander wellicht wel; als je een rotdag als arts hebt, kan wellicht de muziek de rotdag doen vergeten.
En bij het verlaten van de zaal horen we in de foyer de stemmen van het koor “Zoetgevooisde Klanken” onder leiding van de dirigent Wilco Stronks, waarbij Gerard Alderliefste ook een liedje voor zijn rekening neemt.
Voor mij kan dit nieuwe, culturele jaar 2018, al niet meer stuk. Ik ga naar huis met een lijf vol energie.

5 januari ’18, Orpheus, Pedro Waldenaar