Introdans in Orpheus: een sublieme voorstelling!

Na een dag van hard werken en slapen in de trein, even een hutspothap en op weg naar Orpheus: donderdagavond 13 november 2014 om 20.00 uur: Introdans speelt. Aangekomen in Orpheus eerst maar even een kopje koffie, maar bij de eerste slok al spijt dat ik geen droge witte wijn heb genomen. De smaak blijft me nog lang na. Dat doen we dus maar niet meer; ook al is het gratis.

De zaal is goed gevuld; overwegend autochtone vijftigers en zestigers met af een toe een verdwaalde puber. Er worden vier stukken gespeeld: Polish Pieces van Hans van Manen, Kleines Requim van Nils Christe, Andante van Hans van Manen en Maraschino Cherries van Cayetano Soto.

Ik ben zeer onder de indruk van de lenige, bijna elastieke lichamen; teder en breekbaar. Als veertjes bewegen de dansers zich over het podium en op de muziek. Eindeloze uren oefening, opoffering en liefde creëren een perfecte voorstelling. Dartelen, spelen, lenig als vogels in de lucht; zo bewegen de dansers zich over het podium.

Voor mij stijgt er een stuk bovenuit: Kleines Requiem van Nils Criste. Dit stuk wordt ingeleid door een korte film over het werkproces van dit stuk. Leuk om te zien hoe bijzonder hard wordt gewerkt om de emotie tot een hoogtepunt te brengen. Een goede vondst om dit stuk met een korte film in leiden. Je wordt nieuwsgierig gemaakt naar de échte uitvoering.

Op muziek van Górecki ( een poolse componist : 1933-2010 en een muzikale voorloper van de avant-garde) verschijnen een zevental dansers en danseressen op het podium. Rondom een wit draaiende bank, die van onder is belicht, wordt een sfeer opgeroepen van verdriet en eenzaamheid. De zwarte aankleding van de dansers en de danseressen benadrukken dit nog eens. Door zich kruipend over het toneel te bewegen slaat de vertwijfeling toe. Hier lig ik en ik kan niet anders. Ik heb verloren!

Nadat het verlies is genomen, is er weer ruimte en wordt het liefelijk; slaat het zelfs om in een juichende sfeer. Een euforie. En, jammer genoeg is die altijd maar tijdelijk. Even voel je weer de kracht; even weer terug in de wereld. Het is tijdelijk; de klokken luiden; de kerkklokken luiden het begin van het einde in. Een voor een verdwijnen de dansers en de danseressen van het toneel totdat er eentje achterblijft. Eenzaam.

Als het stuk is geëindigd is het keurige publiek wild enthousiast. Wilde kreten zijn te horen; in bijna extase gaat het publiek staan. Het lijkt wel of zij blij zijn verlost zijn van dit geweldige stuk.

Nils Kriste ( Rotterdam) is de schepper van dit geweldige stuk. Hij wordt een échte muziekchoreograaf genoemd. Een vakman.

En nu tijd voor een droge, witte wijn. En die smaakt!