New Cool Collective… Niet nieuw, wel heel cool!

Vrijdagavond was het weer tijd voor een lekker avondje jazz In de Apeldoornse Gigant. Niemand minder dan de befaamde saxofonist Benjamin Herman kwam met zijn New Cool Collective (NCC) onze stad aandoen. Jazz in Apeldoorn is altijd een uitdaging, het publiek niet immer even makkelijk, maar de mannen kregen Gigant helemaal platgespeeld.

Voordat NCC het podum betrad was het tijd voor Tini Thomsen. Deze, van origine Duitse, speelt uitsluitend op de tenorsax haar nummers en laat haar instrument geen seconde in ruste. De muziek van Tini is niet in een hokje te stoppen. Jazzy invloeden waren hoorbaar, maar ook metal en heftige funkinvloeden waren aanwezig. Op het moment dat gitarist Tom Trapp de microfoon pakte waren zelfs grunge-invloeden te horen. Muziek om op los te gaan en het pakte mij, maar ik miste wel net even het rustpunt in haar optreden. Het was een achtbaan van muzikale explosies, maar de spannendste achtbanen brengen je wel eerst in slowmotion naar boven voor je de diepte in duikt. Die rit omhoog die zorgt voor de opbouw miste ik wel bij deze gig. Een rustig nummer tussendoor had niet misstaan. Imposant was niet alleen de orkaan van geluid, maar ook die grote tenor in handen van zo’n bescheiden, charmante dame. Ze wist hoe ze de sax moest bespelen, dus we gaan nog veel van haar horen op de diverse poppodia.

De hoofdact New Cool Collective betrad enkele minuten later het podium. Toen schrijver dezes hoorde dat er maar 129 kaartjes waren verkocht werd er even gevreesd voor het enthousiasme. Die angst was ongegrond, want het publiek was vanaf het eerste moment gegrepen en enthousiast over de acht mannen op het podium. Bij het schrijven van een recensie zoek ik ook immer naar een kritische noot, maar dat lukte mij bij dit spetterende optreden niet. Alles klopte. Of het moet de bandnaam zijn, want die naam dekt de lading niet. Nieuw is de band geenszins, al 21 jaar speelt NCC de zalen, nationaal en internationaal, plat. Optredens bij Lowlands, het Sgizet festival in Hongarije, het festival Roskilde, maar ook gigs in Oeganda, Letland, Estland, Rusland en Japan. Acht studioalbums heeft de band gemaakt, een Edison gewonnen in 2000 en in oktober vorig jaar hebben ze een gouden Kalf gewonnen op het Nederlands Film Festival voor hun muziek bij de, door Ari Deelder (dochter van nachtburgemeester Jues), gemaakte film ”Toegetakeld door de Liefde”. De nummers van deze film zijn te horen op het laatste album Chin Chin.

NCC bestaat uit Drummer Joost Kroon, Frank van Dok en Jos de Haas, beiden percussie, bassist, met Puerto Rican roots, Leslie Lopez, toetsenist Willem Friede, Gitarist Rory Ronde, Trompettist David Rockefeller, maar frontman is ontegenzeggelijk Benjamin Herman. Deze saxofonist en alleskunner was in Gigant met zijn muzikale mannen in topvorm. Inderdaad is NCC een echt collectief met muzikanten die elkaar door en door kennen en elkaar opstuwen tot grote hoogten. Als een band al zo lang speelt is de kans zeer reëel dat de sleet er in komt en het allemaal erg voorspelbaar gaat klinken. Zo niet bij NCC. Dit komt ook omdat Benjamin Herman, ondanks diverse prachtige solo’s van hemzelve, niet alleen het collectief bewaakt, maar zijn medemuzikanten ook alle ruimte, tijd en vrijheid geeft te soleren. Als je dan zulke topmuzikanten op het podium achter je hebt staan is succes verzekerd.

De vele internationale muzikale uitstapjes zorgden voor afwisseling in de muziek. Van pure jazz werd er makkelijk omgeschakeld naar Zuid- Amerikaanse Latin, om daarna in trance te geraken door Afrikaanse sferen en Jamaicaanse Raggae en zelfs de oud Engelse Ska werd nog even meegepakt. Kortom, het was een muzikale trip door de wereld die door ondergetekende, als voorstander van de multiculturele samenleving, zeer werd gewaardeerd. Je proefde in de muziek de liefde die de bandleden hebben voor diverse culturen en mensen.

Zonder de andere bandleden tekort te doen waren er twee bandleden die er mijns inziens bovenuit staken. Gitarist Rory Ronde, ook te bewonderen in de band van Wouter Hamel, is maar relatief kort bij NCC. Hij maakt net een jaar deel uit van de band, kreeg de grote uitdaging om de befaamde Anton Goudsmit te vervangen, maar dat deed hij met verve en met een uitstekende uitstraling en enkele gitaarsolo’s die een ieder intens raakte. Tweede muzikant die er mijns inziens boven uitstak was Joost Kroon. Joost drumde zowel bij Tini Thomsen als bij het NCC, dus hij mocht continue vol aan de bak. Slechts zes minuten zaten er tussen het voorprogramma en de hoofdact. De opzwepende en swingende muziek werd grotendeels bepaald door de drummer en als je er dan bij het laatste nummer ook nog een enorm strakke en lange solo weet uit te persen die velen in de zaal in trance brachten kan je daar alleen maar een diepe buiging voor maken. Hij ging echt een battle aan met zijn drumstel en won die strijd overtuigend. Overigens zijn zowel Rory als Joost binnenkort weer in Apeldoorn te zien en te horen. Rory met Wouter Hamel in Orpheus op woensdag 19 februari en Joost op vrijdag 21 maart in Gigant met de andere Jazztopper van eigen bodem Sven “Figee” Hammond Soul.

Je zag het plezier van Benjamin Herman en zijn NCC afstralen en daardoor was de interactie met het publiek ook heel relaxed. Benjamin droeg een heel fraai nummer op aan alle dames in de zaal en zijn charme liet vele damesharten sneller kloppen zag ik om mij heen. NCC is dus zeker cool, maar als een band door de muziek en publieke interactie al 21 jaar zovele harten en zalen verwarmt, hoe kan men dan nog de bandnaam New Cool Collective in stand houden?