Passie voor moestuinieren

Even doet de mestgeur ons vermoeden dat we op een boerenbedrijf zijn beland. We banjeren tussen de boerenkool, andijvie en spruitjes aan het Tuinmanspad en de Bloemenlaan. Houten huisjes, schoffels, zwarte handen en vooral heel veel tuintjes: we zijn in de volkstuinen van Apeldoorn-Zuid. Wat maakt de mensen zo gepassioneerd voor hun moestuintje? Of beter gezegd, moestuin?

Voorzitter Ton (68)

“Veel leden zijn hier al vanaf het begin. Dan praat je over zo’n 25 jaar. De meeste tuinen zijn honderd vierkante meter, maar sommigen hebben driehonderd vierkante meter. Daar kan de hele familie van mee-eten hoor, en de buren erbij. Je raakt ook nooit uitgeleerd op een tuin. Je wisselt veel ervaringen uit. En je eet vrij vers. Het is helemaal schoon en biologisch. Dat proef je. Als ik bieten eet, haal ik ze ’s ochtends van de tuin. Of lekkere, verse, jonge boontjes, heerlijk man. Misschien kan ik af en toe beter met bloemen thuiskomen dan alweer met een zak bonen. Een tip is trouwens wel: onderschat het niet. Je moet echt twee tot drie keer in de week langskomen. En dan niet met de handen in de zakken hè.”

Henk (60)

“Ik ben hier ieder weekend te vinden en doe het nu al 27 jaar. Mijn vader had veel grond om het huis en dus ben ik er van kinds af aan helemaal ingegroeid. Zo’n moestuin is puur hobby, anders moet je het niet doen. En natuurlijk is het biologisch. Wij spuiten niet. Je weet wat je met je groenten doet. Als je een pot doperwtjes in de winkel koopt, zal je daar geen pier tussen vinden. Bij mij wel hoor. Maar je wordt hier niet rijk van, dan kan je maar beter naar de winkel lopen. Het is ook ontzettend hard werken. Hier zitten heel wat uren werk in. Wat ik zoal verbouw? Alles. Je kunt het zo gek niet prakkiseren. Alleen raapstelen niet, want die lust mijn vrouw niet. Daar krijgt ze uitslag van.”

Foto: Medea Huisman