Within Temptation: de oorlog is voorbij

Het is woensdagavond 8 april, Orpheus; een uitverkochte zaal; een mooie, doch intieme foyer, de koffie smaakt goed en het publiek is zeer gemêleerd; in afwachting van een groots gebeuren: de band Within Temptation treedt op: grommige, duistere, keiharde muziek dat allemaal draait om de zangeres Sharon den Andel. Show en band zijn rondom haar opgebouwd. Iemand uit het publiek vraag nog wel: kom je voor de band of kom je voor Sharon? Nou; eerst maar even het verslag…

In de zaal zie ik een spandoek met daarop het woord “Berlin”. Al heel snel na het begin van de show zie ik het volgende plaatje voor mij: De band speelt op de puinhopen van het gebombardeerde Berlijn; terwijl op straat de Duitse soldaten, gedesillusioneerd huiswaarts keren, kapotte kleding, versleten schoenen en magere lijven marcheren onder het overdonderende, bombastische lawaai van de band Within Temptation. De oorlog is voorbij; de bevrijding kan gevierd worden en de band Within Temptation stuwt de bevrijdingsroes met haar muziek naar grote hoogten.
De afbraak van de stad Berlijn staat in schril contrast met de perfecte show van de band: alles, werkelijk alles is tot op de seconde op elkaar afgestemd. De fantastische stem van Sharon boven alles uitkomend. Vooral de visuals zijn adembenemend en levensecht: dat maakt het luisteren tot een enorm kijkgenot!

Het is stoere muziek; het is muziek dat wil verzetten; het is muziek dat indringend wil zijn; prog rock; muzikale metal; symfonische rock; zeg het maar: het is bovenal een zeer gladde show rondom de frontvrouw Sharon. Sharon is het middelpunt: met haar mooie stem; haar fantastische kleding die de sfeer van de Efteling oproept; haar soepele dans!
In een razend tempo vliegen de nummers voorbij; er wordt in een strak schema gespeeld en tijd voor even een onderonsje tussen het publiek en de band is er niet; en dat…..dat is voor mij het zwakke punt van deze show: het is mechanisch en niet dynamisch: er is nergens een moment voor improvisatie; nergens een moment dat de emotie wordt uitgebuit; dat je voelt dat de strijd tussen haar en de twee gitaristen een échte strijd is; dat de rillingen over de rug lopen: is er zo’n battle tussen haar en de gitaristen geweest; meteen daarna wordt er weer gesprongen, gedanst of het een lieve lust is. The show must go on!

Pas in de 2 toegiften hoor en zie je een verlegen Sharon; de échte Sharon en komt het contact met het publiek tot stand; zijn de 2 laatste nummers de nummers met de meeste emotie; de meeste lading; is er ontlading. Een mooie afsluiting in een mooi theater! Ben ik nu voor de band gekomen of voor Sharon: wat mij betreft is Sharon de band!
En er iets geks aan de hand: Tijdens het schrijven van deze blog, een dag later, zitten de beelden van de show nog steeds vers in het hoofd: heel bijzonder!