Fanatieke vrijwilligers: Marco Betman

Maar 26,5% van de Apeldoorners doet aan vrijwilligerswerk, dat is dus helemaal niet veel. Hoewel er niet enorm veel mensen vrijwilligerswerk doen, zijn er wel veel verschillende plekken in Apeldoorn te vinden. Vrijwilligers werken overal, op heel veel verschillende plekken, oud maar ook jong. Maar waarom doen ze dit? Waarom hebben zij gekozen om vrijwilliger te worden? Hoe lang doen ze dit al, hoe lang gaan ze nog door? Ik spreek iedere week met een andere vrijwilliger om iets meer te weten te komen over hun wereld in de vrijwilligers-buisness. Deze week sprak ik met Marco Betman, vrijwilliger bij Stichting Zwerfjongeren Apeldoorn.

Wie is deze man?

Als je aan Marco Betman (53) denkt, denk je aan zwerfjongeren. “Ik ben geboren en getogen in Apeldoorn. Mijn missie in het leven is om mij in te zetten voor zwerfjongeren. Ik heb op de lagere school de CITO toets gedaan, maar ik kon zelf heel lastig leren. Daar kwam dus ook maar één resultaat uit: technisch onderwijs. Dus zo ben ik op de LTS beland. Daar heb ik 6 jaar opgezeten, waar ik 2 diploma’s heb gehaald. Ik heb een jaar extra gedaan en ik ben een jaar blijven zitten, omdat ik een hersenvlies ontsteking had.”

“Toen had ik al wel wat met mensen die aan dezelfde kant van de maatschappij leefde zeg maar. Ik sprak veel daklozen, gaf ze vaak te eten. Ook kende ik veel drugsverslaafden. Ik had wel wat met mensen die het niet zo goed hadden. Toen kwam ik op het idee om een sociale opleiding te doen! Ik heb stage gelopen bij het Jongeren Advies Centrum aan de Asselsestraat. Ik zag een uitdaging in het werk met jongeren waar iedereen zei dat die persoon er nooit ging komen.”

“Vervolgens solliciteerde ik in Amsterdam en werd ik aangenomen! Mijn droom was om iets voor de jongeren hier in Apeldoorn te betekenen. Hier kenden ze mij nog en hebben ze mij gevraagd of ik een project voor zwerfjongeren wilde helpen opzetten! Toen ben ik 2 dagen hier in Apeldoorn gaan werken en 3 bij mijn andere werk in Amsterdam. En uiteindelijk bleef ik toch in Apeldoorn!”

Je eigen stichting hebben, hoe is dat?

“Ik ben de initiatiefnemer van de stichting Zwerfjongeren Apeldoorn. Zo’n 6 jaar geleden is die opgericht. Ik steek hier enorm veel tijd in. Altijd ben ik met mijn werk bezig.

“1 december vorig jaar werkte ik 25 jaar met zwerfjongeren. Omdat ik het al zo lang doe kan ik het verschil maken voor jongeren, maar ik kom ook super veel jongeren tegen met een baan, een gezinnetje en dat is gewoon enorm leuk om te zien. Dan zie je pas echt wat je voor die mensen hebt kunnen doen en ik wil mijzelf echt niet te groot laten klinken nu, maar het is heel fijn. Ik kan in mijn werk super veel goed doen. Ook omdat mijn netwerk zo groot is, kan ik heel veel dingen voor de jongeren doen.”

“We hebben ook verschillende acties, bijvoorbeeld een sokkenactie! De doelgroep waarmee ik werk, jongeren dus, hebben vaak niet zo veel geld. Met deze actie hebben wij echt niet normaal veel geld opgehaald en dat geld hebben we allemaal aan gewoon goede sokken besteed. Happy Socks bijvoorbeeld. De jongeren waren zo enorm blij ermee!”

Vind je het vervelend dat je ze soms niet meer spreekt?

Marco heeft in de loop veel mensen zien komen en gaan. Hij spreekt de meesten nog wel, maar hoe voelt het als je ze nooit meer spreekt? “Ja, het is lastig. Soms voelt het niet goed, dan weet je of vermoed je dat het niet goed met ze gaat. Ik maak me dan wel zorgen omdat ik geen contact met ze heb. Ze voelen echt als je kinderen dus als je niet meer met ze spreekt voelt het echt niet heel fijn nee. Zelf heb ik geen kinderen met mijn vrouw, dus beschouw ik de mensen die ik help echt soms als mijn kinderen.”

Hoe ziet jouw toekomst eruit?

“Ik weet zeker waar ik over 5 jaar sta. Gewoon hetzelfde als nu, ik blijf ze altijd helpen. Een tijdje terug had ik een functioneringsgesprek met mijn manager. Toen vroeg hij aan mij: Marco, wat zijn jouw ambities? Toen zei ik hem dat ik er geen één heb. Ik wil gewoon dit werk blijven doen en mij inzetten voor de stichting. Dit blijf ik gewoon lekker doen. Het hoeft niet groter te worden dan het nu is. Ik blijf gewoon lekker doen wat ik nu doe, en daar blijft het bij!”