Vrouwen in de horeca: Esther Habers

Het buurtrestaurantje dat zij in gedachten had is het nooit geworden. Deze week vertelt Horecavrouw Esther Habers van Sizzles aan de Koninginnelaan over het succes waar zij en haar man Leon nooit over durfden te dromen.

Sizzles bestaat 6 mei 10 jaar. Vertel eens?

,,Ja, ongelooflijk he?! De tijd is zo snel gegaan. Als ik nu terugdenk aan die 10 jaar, word ik altijd een beetje sentimenteel. We hebben zoveel meegemaakt, zoveel mensen leren kennen, daar kunnen we een heel dik boeken over schrijven. We hebben überhaupt nooit durven dromen, dat we hier op deze hoek zo’n succes konden behalen. Ik dacht dat we gewoon een buurtrestaurantje zouden worden. Leon, mijn man, komt uit de horeca en wilde zijn droom najagen en ik zou gewoon mijn superleuke baan houden. Maar na een paar maanden bleek dat als je dit goed wilt doen, je hier gewoon de hele dag moet zijn. Dat je als vrouw toch de puntjes op de i moet zetten.”

Wat was dan jouw superleuke baan?

,,Ik ben verkoopleidster geweest bij Coltex een overkoepelde retailorganisatie. Ik had 23 winkels die ik ondersteunde, een heel veelzijdige baan: trainingen geven, directievergaderingen, cijfermatig de zaken voor de winkels in de gaten houden, de bedrijfsleiders helpen met de dingen waar ze niet uit kwamen zoals de exitgesprekken en nog veel meer.

Maar goed. Toen zijn we dus hier begonnen. In januari kreeg ik onze dochter en in mei gingen we open. Als ambitieus iemand dacht ik dit er wel even bij te doen. Dan kwam ik ’s avonds om acht uur uit een vergadering en dan zag ik iets waar ik nog niet tevreden over was. Ging ik toch weer aan de slag. Of dan stond ik om drie uur ’s nachts nog de toiletten te boenen, omdat we nog geen schoonmaakster konden betalen. En dan de volgende ochtend om 7 uur weer in de auto om op tijd te zijn voor een vergadering in Heerhugowaard. Op aandringen van mijn vader en Leon heb ik met pijn in mijn hart met baan opgezegd. Ik dacht dat de horeca niets zou zijn. Van een snelle flitsende baan, naar alleen maar restaurant – thuis – restaurant – thuis. Maar dat is helemaal niet waar. Het is zo veelzijdig. Ik kan hier alles in kwijt.’’

Wat dan?

,,Dat begint overdag al. Van gesprekken met gasten, de decoratie, administratie, offertes maken, alles klaarzetten voor de avond. Ik moest het eerste jaar ook nog alles leren: hoe maak je een goede koffie, een wijncursus doen, mijn sociale hygiene halen. Dat heb ik allemaal gedaan.

Het is een druk leven. Ik breng de kinderen naar school en dan begin ik tot 3 uur of 12 uur op woensdag.  Dan is het tijd voor de kinderen. Voor hen gaat ook alles gewoon door. Strak om 5 uur eet ik met de kindjes en dan om half zeven weer terug. Kijk, over uren gaan we het niet eens hebben. Ik werk heel veel. Maar we hebben geen kindjes gekregen om dat aan een ander over te geven. We zijn juist heel erg bezig met de kinderen en kwaliteit van opvoeden. Dus op vrijdag om 2 of 3 drie uur in je bed en gewoon zaterdagochtend om 7 uur richting Enschede, omdat daar de eerste hockeywedstrijd begint.”

Kom je dan nog wel aan jezelf toe?

,,Tijd met de kinderen is ook tijd voor mezelf. Natuurlijk is ons leven heel intens. Heel gestructureerd, want als ik in de Apenheul loop, dan moet ik wel op tijd terug zijn. Om 5 uur moet ik echt gaan koken voor de kinderen. Er is weinig ruimte voor spontaniteit, dat is wel eens jammer.

Maar ik word er heel blij van: ’s avonds om half 7 hier binnenkomen en zorgen dat al die mensen een leuke avond krijgen. En, we hebben ook een heel goed team om ons heen. Zonder hen kunnen we het niet. Daardoor kan ik ook echt de knop omzetten wanneer ik bij de kinderen ben.”

Als mensen het over Sizzles hebben, dan hebben ze het altijd over de gastvrouw. Hoe is dat?

,,Ze hebben het ook echt wel over Leon. Maar voor mij is er even ‘niet zijn’ wel eens lastig. Ik ben daar wel heel nuchter in, hoor. Als ik ergens met mijn kinderen ben, dan ben ik ook echt met mijn kinderen. Ik kan dat goed scheiden. Ik vecht er voor dat we hier 100% tevreden gasten hebben. Wil altijd net dat beetje extra bieden. Maar privé is privé.”

Begrijpen jullie gasten dat ook?

,,Soms is dat wel eens lastig, ja. We hebben in de afgelopen 10 jaar zo’n vaste klantenkring opgebouwd. Mensen vieren het leven hier. Van de diploma-uitreiking van hun kind tot zelfs een overlijden afgelopen weekend. We hebben zoveel meegemaakt. Dat is toch een stukje emotie. Mensen kunnen hier best binnen komen met iets naars. Wij moeten dan zorgen dat ze even uit die dagelijkse dingen zijn. Dat ze echt een avond uit hebben. Dat is waar we het voor doen.

Mensen denken soms dat het vanzelf gaat. Dat wij makkelijk praten hebben, omdat we iedere avond vol zitten. Maar zo werkt het niet. Het is helemaal niet makkelijk. Het is heel hard werken, iedere dag: gaan!

Het mag ook niet zo zijn dat mijn gasten merken wanneer ik een rotdag heb. Dan ben je niet professioneel. Ik weet nog dat ik Leon in het eerste jaar wel eens vroeg om een beetje extra zijn best te doen voor trouwe gasten. Hij keek me aan en zei: ‘Extra je best? Dat kan niet. We doen voor iedereen extra ons best’.”

Hoe is het om samen te werken met je man?

,,Nou, je moet een goed huwelijk hebben. En wij hebben een heel goed huwelijk. Want als je met elkaar gaat werken moet je een nieuw stukje vertrouwen opbouwen. Na 10 jaar weten we precies wat we hier aan elkaar hebben, hoe we de stress bij elkaar kunnen weghalen. Dat heeft wel wat tijd gekost. Maar we hebben wel altijd dit en thuis kunnen scheiden. Gaan liever hier tot 3 uur ’s nachts in discussie dat het klaar is, dan dat we het mee naar huis nemen. Dat is wel onze kracht. Ik weet nu dat we echt alles aankunnen. Dat we een team zijn.”

Door: Eefke Duin