Vrouwen in de horeca: Jeannette van Onselen

Op de hoek van het Amaliapark (voorheen het Brinkpark) staat het poffertjes- en pannenkoekenhuis ‘Paviljoen Amalia’ van Jeanette van Onselen. Sinds haar man ruim tien jaar geleden overleed, trekt zij hier met steun van haar dochter Mariska de kar.

Hoe is het ooit allemaal begonnen?
,,Mijn toekomstige man stond bij de bushalte en tikte zo op mijn schouder en zei: ‘He Jeannetje, wat doe jij hier?’.  Ik zei ‘Kom jij morgenavond maar koffiedrinken.’. Hij zei toen ‘Oke, ik wil heel graag verkering met je.’ Binnen een jaar zijn we getrouwd. We trokken door het land met onze poffertjeskraam. Zo zijn we 43 jaar geleden begonnen.’’

Moesten jullie destijds weg aan de Loolaan weg?
,,Ja, er werden daar appartementen gebouwd, dat leverde meer op en de gemeente wilde geen poffertjeskraam meer. Ze hielden op met het verlenen van de gedoogvergunningen. In Laren kan het nog wel. De ene gemeente vindt van wel, de andere niet. Oneerlijk.’’

Wat is de impact geweest van de herinrichting van het Brinkpark?
,,Met die bouwput naast je viel de gewone klandizie helemaal weg, alles liep terug. Ik ben niettemin geen dag dicht gewest. Het ziet er mooi uit maar je hebt er niets aan. Er  lopen geen mensen meer. Ja er worden honden uit gelaten en ik mag de troep van een ander opruimen. Ik heb gemeente erop aangesproken en nu is het rustiger. Doe wat met het park, er gebeurt niks. Ik werk hard en ik ga ervoor.”

Vorige week is jullie toegankelijkheid voor minder validen  getest. Hoe is dat verlopen?
,,Alles was eigenlijk prima in orde, op een paar kleine puntjes na. We hadden geen braille-kaart, maar die komt er ook nog wel. Binnenkort krijgen we de Ongehinderd-sticker op de deur.”

Tijden veranderen. Doen jullie nog het een en ander met sociale media voor de pr?
“Weinig, eigenlijk helemaal niks. Heel veel aan reclame gedaan, ook Groupon geprobeerd. Het werkt niet. We zijn ouderwets  en geloven in mond- tot mondreclame.”

Hoe zou je je publiek willen omschrijven dat tot nu toe het paviljoen bezoekt?
,,Er komen ouderen, maar daarnaast ook jeugd. Ik had heel veel families uit Apeldoorn. Na een aantal jaren zie je op een gegeven moment de kleinkinderen binnenstappen met hun kinderen en als ik ze dan herken na zoveel jaren doet ze dat goed. Vorige week had ik een vaste klant, een jaar of zes niet binnen geweest, en nu trakteerden de kleinkinderen opa en oma op de poffertjeskraam. Hij kwam binnen en de tranen stonden in zijn ogen. Een vorm van thuiskomen.”

Heeft de naamsverandering naar Paviljoen Amalia nog invloed gehad op jullie bekendheid en vindbaarheid?
,,Ja, de mensen zoeken nog steeds Paviljoen Brinkpark. Op Facebook staat het wel inmiddels, maar de Apeldoornse taxichauffeur weet nog steeds niet wat Paviljoen Amalia is. De mensen moeten er allemaal aan wennen. Ze hebben het nog steeds over de poffertjeskraam van 40 jaar geleden. Wat nog wel leuk is, met Hemelvaart is prins Maurits nog binnen geweest. Hij zei: ‘Ik was bij papa en mama op visite, moest even poffertjes eten’. Dat was leuk. En na het eten hebben ze mij bedankt  voor het lekkere eten. Willem Alexander is hier ook wel eens geweest. Ik heb nog een brief van hem gehad. Wie weet komt hij nog eens terug.’’

Wat maak je zelf?
,,Alles. Of het nou de soep is of een balletje gehakt, alles is vers, staat in het zicht gereed. De poffertjes en de pannenkoeken moeten het doen. Er zijn jammer genoeg veel te veel kant-en-klaar producten. Daardoor herkennen de mensen de smaak van wat echt is niet meer.”

Doe je alles alleen of heb je nog hulptroepen?
,,Mijn dochter Mariska ondersteunt me altijd. Als het moet komt mijn schoonzoon. Is er iets kapot, dan staan vrienden voor me klaar. Ik ben voor iedereen oma.  Als ik ooit stop met werken, kook ik nooit meer.’’

Wanneer zijn jullie open?
,,Dagelijks. Van ongeveer 10 uur,  half 11 af tot 8 uur in de avond. Als er wat bijzonders is, blijf ik langer open. Ik werk zo’n 100 uur in de week. Al 43 jaar lang.”

Wat denk je, ben je hier over vijf jaar nog?
,,Dat weten we niet. Ik vecht zolang mogelijk door. Over vijf jaar zien we wel weer.”