Vrouwen in de horeca: Wendie de Roos

Vrouwen in de horeca. Onder deze titel komt Apeldoorn Direct de komende weken met een serie portretten. Wendie de Roos (45) van Central Park aan de Kapelstraat bijt het spits af.

Hoe lang ben je actief in de horeca?   

,,Vanaf mijn vijftiende. Ik heb gewerkt in de voorloper van Het Nieuws van Apeldoorn,  verder in wat nu het Ei van Colombus is in Beekbergen en Röntgen niet te vergeten. Op het moment dat iemand mij vroeg: mevrouw mag ik een biertje?, was het voor mij gezien mijn leeftijd duidelijk dat ik het over een andere boeg moest gaan gooien. Ook mijn kinderen die toen nog klein waren hebben in dat besluit een rol gespeeld. Zo laat werken, ik was er ook wel klaar mee.’’

En toen ging je solo.

,,Ja. Elf jaar geleden alweer. Met een concept dat er nog niet was in Apeldoorn. Martin’s, toen nog aan de Korenstraat, was voor mij een voorbeeld. Tien jaar bestond de zaak. Ik vond dat nogal wat. Wauw.  Maar ik wilde het op mijn manier gaan doen. Alles wat in de zaak stond kon je kopen. Door met Kieveen in Loenen in zee te gaan hoefde ik niet in de inventaris te investeren. Dat scheelde alweer. Die formule is er nu nog. Al zijn er uiteraard ook veranderingen doorgevoerd in de loop de jaren.’’

Het concept sloeg meteen aan in het moeilijke Apeldoorn?

,,Ja eigenlijk wel. Wat mij voor ogen stond was een lunchroom zoals je dat ook in New York aantreft – vandaar ook de naam –  , maar dan op z’n Nederlands. Met zeg maar onze gezelligheid. Dat sloeg wel aan, ja. Had ook te maken met de locatie. Veel fietsers die langskwamen. Je werd gezien. Voorbijgangers hoorde je denken: hé wat gebeurt daar? De belangstelling was gewekt.’’

Je grootste tegenvaller?

Tegenvaller? Dat is allemaal wel meegevallen. Ja, een jaar of vier geleden ontplofte als het ware de riolering. Op een drukke zaterdag. Niet zo leuk voor gasten die net een gebakje zaten te eten. Maar we weten dat we in een oud gebouw zitten. Daar zitten nadelen aan, maar ook voordelen. Er is hier toch een bijzondere sfeer. De mensen op die bewuste zaterdag hadden er alle begrip voor.’’

De grootste verandering in elf jaar?

,,Een verbouwing, ruim een jaar geleden. Central Park was een echte wijvenzaak. Nu komen ook de mannen. Het is na de verbouwing wat stoerder geworden. Een bar-tafel bijvoorbeeld. Ruimer van opzet ook. We zijn van een tearoom een allround lunchroom geworden. Alle leeftijden zijn hier vertegenwoordigd.’’

Is de concurrentie toegenomen?

,,Zeker. Maar dat hoeft op zich geen nadeel te zijn. Concurrentie houd je scherp. Creatief ook. Natuurlijk ben ik me rot geschrokken toen Bagels & Beans zich hier in de straat vestigde. Maar ik heb er niet meer dan één nacht van wakker gelegen. We hebben ons concept aangepast. En nog meer de nadruk gelegd op lokale producten. Kros is onze groenteboer, de kaas komt van het Kaaslokaal, een paar honderd meter verderop. Onze taarten worden thuis gebakken. Niet door mij, maar door drie Apeldoorners die zo hun eigen specialiteit hebben. Ik heb daar zelf ook geen tijd voor. Dan zou ik honderd uur per week moeten werken en dat trek ik echt niet. En we werken heel prettig samen met de Veluwse Schavuyt.’’

Eet je wel eens bij collega’s?

,,Wel eens ja. Maar we gaan niet zo heel vaak uit eten. Als we gaan is dat met het hele gezin. Met mijn man, mijn zoon en mijn dochter. We gaan dan meestal naar Poppe, ook al zou ik het aan iedereen gunnen. Maar ik vind het eten daar supergoed. Ook daar is het heel persoonlijk.  Heel prettig.’’

Hoeveel uren stop je in je werk?

,,Ik denk vijftig uur per week. We hebben hier een heel fijn team. Het feit dat je weet dat je even gas kunt terugnemen geeft mij een heel rustig gevoel. Service bieden vind ik heel belangrijk. En daarvan is iedereen die hier werkt doordrongen. Vijftig procent van de mensen die hier komen zijn vaste gasten. Apeldoorners zijn heel trouw. Houden van het persoonlijke. Heel anders dan in Amsterdam waar je van de ene dag op de andere jouw gasten ziet vertrekken naar een nog hippere tent naast je. De gunfactor in Apeldoorn speelt ook een rol. Ik heb Apeldoorn dan ook geen moment als een lastige stad ervaren.’’

Welke rol zie je voor jezelf nog eens weggelegd?

,,Ik droom nog wel eens van strandtent. Horeca zit gewoon in mijn bloed. Of het er ooit van komt weet ik niet.’’