Ga Terug: over bed, bad en brood

Een aantal van hen ken ik persoonlijk. Uitgeprocedeerden die geen kant op kunnen. Nederland biedt ze geen asiel en daarom hoeven ze het elders in Europa ook niet te proberen. Ze moeten eigenlijk terug, maar als het land van herkomst geen reisdocument verstrekt, omdat zij deze mensen niet als haar burgers (h)erkent, of om welke andere reden dan ook weigert mee te werken, zitten ze vast.

Een zwart-op-wit verklaring van deze weigering zou kunnen helpen om een zogenaamde “buiten schuld” status te verkrijgen, maar ook daar wil niet elke ambassade aan meewerken. En Nederland kan ze daartoe niet dwingen. De uitgeprocedeerden al helemaal niet. En dus zitten ze hier. Vaak al meer dan 10 jaar. Meestal worden ze opgevangen door vrienden, vaak ex-asielzoekers die wel een verblijfsvergunning kregen. Die vrienden worden daarvoor middels kortingen op belastingtoeslagen voor gestraft. Soms worden ze door kerken opgevangen. En sommigen slapen in een tentje in het bos.
En de hopeloosheid is tergend. Ze zijn regelmatig de wanhoop nabij. Zonder toekomst, uitzichtloos. Onuitzetbaar. Ze mogen niets, kunnen niets en kunnen geen kant uit. Hoe lang zo’n patstelling duurt? Niemand weet het.

Negen dagen deden ze er over, maar coalitiegenoten VVD en PvdA kwamen eruit. Er komt tijdelijk en voorwaardelijke opvang van enkele weken, op slechts 5 locaties in Nederland. Anderen die toch bed, bad en brood blijven bieden aan mensen die anders onder bruggen of in tenten moeten slapen worden beboet. VVD en PvdA leken tevreden. Ik? Ik was boos. En hoe de spindokters ook hun best deden, ik blééf boos.

Gelukkig spraken gemeenten zich al gauw uit tegen dit akkoord. De burgemeesters van Amsterdam en Den Haag lieten al van zich horen nog voor het akkoord er was: ongeacht de uitkomst zouden ze bed, bad en brood blijven bieden. En ook gemeenten die buiten het akkoord vielen lieten al snel van zich horen: Groningen, Arnhem en Nijmegen als eersten. En ook Apeldoorn. Ook wij zullen bed, bad en brood blijven bieden aan uitgeprocedeerden in onze gemeente. Omdat we niet willen dat mensen onvrijwillig op straat, onder bruggen of in de bossen verblijven.

Recentelijk namen de leden van de bestuurdersvereniging van de Christenunie unaniem een resolutie aan, waarin zij aangeven niets te zien in het akkoord tussen VVD en PvdA en van mening zijn dat elke gemeente bed, bad en brood moet kunnen blijven bieden. Daar ben ik trots op. Maar ik ben ook nog steeds boos. Boos op een kabinet dat weigert verantwoordelijkheid te nemen en niet met een menswaardige oplossing komt. Dat zolang moest steggelen over iets dat zo vanzelfsprekend zou moeten zijn. Dat de mensenrechten met voeten treedt en stelselmatig uitspraken van instanties en gerechtshoven daarover negeert. En daarom zal ik woensdag 29 april voor het eerst van mijn leven deelnemen aan een vreedzame demonstratie. Een protest met als boodschap: Ga Terug. Waarbij wij het kabinet verzoeken terug te gaan naar de onderhandelingstafel en te komen tot een fatsoenlijke oplossing. Waarschijnlijk tegen beter weten in. Maar zwijgen kan ik niet. Meer weten? Ga naar www.ga-terug.com.

Ben Bloem, raadslid ChristenUnie