Ivo Opstelten

Als u dit leest heeft het vertrek van Ivo Opstelten als minister van Veiligheid en Justitie nauwelijks nog nieuwswaarde. Sterker nog: zijn opvolger is reeds aangetreden. In de afgelopen weken is er met grote regelmaat over Ivo geschreven: over zijn loopbaan, over zijn ruime ervaring als bestuurder, over zijn markante persoonlijkheid, zijn karakteristieke stem en over een bonnetje dat kwijt was, maar ook weer niet écht kwijt bleek te zijn. Vaak werd er aan toegevoegd dat de omgeving van Ivo zich in de afgelopen periode in toenemende mate irriteerde aan zijn doen en laten. Een enkele keer werd in de media openlijk getwijfeld over de scherpte van de minister van Veiligheid en Justitie. Alhoewel ik respect heb voor de heer Opstelten moet ik u eerlijk bekennen dat ik bij het begin van zijn ministerschap getwijfeld heb over de scherpte van de heer Opstelten. Aanleiding hiervoor was dat bij wet geregeld was dat het volk niet meer onnodig mocht toeteren. Vanaf 1 januari 2012 is het boetebedrag voor onnodig toeteren verhoogd naar 350 Euro.

Toen ik deze maatregel voor het eerst hoorde dacht ik dat mij een goeie grap verteld werd en moest ik hartelijk lachen. Toen ik de ernst van de situatie begreep, kreeg ik steeds meer de neiging om onnodig te toeteren, in de hoop dat minister Opstelten achter de bosjes vandaan zou springen om mij staande te houden, aan te spreken en te bekeuren. Ondanks mijn enthousiaste getoeter van de afgelopen jaren heb ik de minister nooit op de openbare weg gezien. Tot het moment dat hij vorige week verscheen (weliswaar via de televisie) om te vertellen dat hij voor de laatste keer een dienstrit maakte met zijn chauffeur. Hij stapte in de auto en reed voor het laatst naar zijn werk.

Ik heb sterk het vermoeden dat hij rechtstreeks van huis kwam. Op dat moment dacht ik, zou de heer Opstelten ook zo’n zin hebben om een paar keer onnodig te toeteren? Naar zijn vrouw die achter het raam stond om hem voor de laatste keer tijdens een dienstrit uit te zwaaien? Misschien was ze nog in slaap, omdat haar man ’s avonds laat thuis gekomen was en ze de slaap niet echt kon vatten door alle emoties, en wilde hij naar haar toeteren om haar te laten weten dat hij voor de laatste keer vertrok met de dienstauto? Misschien had hij zin om te toeteren naar de buren die altijd precies wisten hoe laat hij thuis kwam en weer vertrok? Of naar de man met de hond die hem iedere keer vriendelijk groette? We zullen het niet weten. Misschien had hij wel zin om te toeteren, maar heeft hij zich ingehouden. Zo vlak voor de verkiezingen weet je niet wie hiermee de publiciteit zoekt en wat de invloed daarvan kan zijn op de verkiezings uitslag. Of had onze (ex) minister genoeg van bonnen?

Misschien gaan we het lezen in zijn (auto) biografie, jaren later?