Ontnuchteren

Je zult het maar hebben en ik heb het. Een te groot politiek bewustzijn. Al maanden heb ik er last van. Slapeloosheid, gebrek aan eetlust, starheid en chronische vermoeidheid zijn de symptomen. Mijn huisarts adviseerde me contact te zoeken met de therapiegroep ‘Politiek bewustzijn en ontnuchteren’. Het lijkt heel wat, vooral dat ‘ontnuchteren’, en dat is het ook. Acht mannen en een vrouw nemen deel. Allen zijn vastgelopen, chaotisch en niet in meer in staat een rustig alledaags leven te hebben.

Op de vraag van de begeleidster, een kordate vrouw van in de veertig, ‘wie er wil beginnen’, barst de vrouwelijke deelneemster in tranen uit. Het is haar niet gelukt, vertelt ze. Ze heeft in het café toch de Volkskrant en de NRC gelezen en vooral de artikelen over politiek. Verder heeft ze naar alle uitzendingen van ‘Zendtijd voor politieke partijen’ gekeken.

Die van de PVV en de SGP zelfs meerdere keren. Bij de Hema heeft ze zowaar een affiche van Emiel Roemer gekocht, in haar slaapkamer opgehangen en er een spotje opgezet. Ze vraagt wanhopig; ‘wat moet ik nu’? Niemand reageert, dit is te veel, niet te overzien en bijna hopeloos. Ook de begeleidster kan deze opsomming van falen niet afdoen met; ‘niets aan de hand, morgen is er weer een dag’. Ze is een aantal seconden sprakeloos, herstelt zich en vraagt aan de leden van de groep of er suggesties zijn.

Nu weet ik wel iets van Freud en de zijnen, maar ook ik kom niet ver. Het lijkt me dat hier geen sprake is van een verstoorde relatie tussen moeder en dochter. Mogelijk is de relatie met haar vader problematisch. Want die Emiel Roemer in haar slaapkamer staat natuurlijk ergens voor. Ik waag me er niet aan want voor dat je het door hebt gaat het alleen nog maar over Emiel en dat wel het laatste wat ik wil. Al nachten droom ik over hem en dat is niet tot genoegen.