1-2tje: kleine zaken en ander levensgeneuzel

Hoi Jook. Het is al weer tijd om jou en de anderen bij te praten. Ik wil het over de kleine dingen hebben die het leven mooi maken, maar ook kunnen verstieren. Erg mooi je aan de keukentafel gesproken te hebben dit weekend. Wat een heerlijke prosecco en wijn was dat bij jullie.

Weet je nog dat ik je vertelde van dat kleine meisje dat me een hartje gaf? Bij de opening van de expo van het Gelrecollectief kwam een vriendin van me met haar twee kinderen naar me toe en ik kreeg een klein cadeau. Het meisje keek met haar mooie ogen naar me om te kijken of ik het cadeau mooi vond. Wat kwam er uit? Een hartje van steen of klei gebakken. Speciaal voor mij, zei ze. Ik werd er echt emotioneel van. Wat een mooi klein cadeau. Heel onverwacht. Ik heb het een plek gegeven op mijn bureau, zodat ik er elke dag naar kan kijken. Dat is zo’n klein ding dat het leven mooi maakt. Gaaf, hè? Ik werd echt week van binnen. Ach, janken gaat tegenwoordig bij bakken bij mij na mijn kanker. Heeft het tenminste nog een goed doel gehad: het verder naar boven komen van mijn vrouwelijke kant in emotie en bekkenbodemspier.

Nog zo’n klein ding dat het mooi maakt is de naam van het konijn van Amber. Heeft ze al een naam gevonden voor haar knuffelbeest? Zo vertederend, zo’n klein diertje en dan een paar dagen zonder naam? Dat is een probleem, lijkt me. Wat is het beest zijn identiteit nu? Rampzalig voor zijn latere ontwikkeling, toch? Moet het beest later in therapie. Maar ik zag nog niets verschijnen op twitter van een naam.
Nog zo’n mooi klein ding: Jeroen en jij zijn aan de beurt om zondag om half 10 de foto’s op te halen in SamSam. Ach, het is maar een klein ding, zo vlak na het feest van Inge.”Een kleinigheidje houd je altijd.”

Soms zijn er ook verstierende kleine zaken zoals artikelen op Apeldoorn Direct die commotie kunnen geven en discussie geven bij ons als redactie. Kleine zaken worden dan groot opgeblazen, maar we zijn dan ook weer in staat het naar juiste proporties te brengen als redactie.
Een klein ding is dat we ons zelf aan onze doelstellingen moeten houden, vind ik. Maar daarin ben ik misschien, een plaat voor de kop hebbende, lekker rechtlijnig. Hoe zeg ik dat: een metalen plaat van zes miljoen.

Nog een kleinigheidje: ik word schijtziek van al die mensen op twitter, die alleen maar zeggen wat ze doen en wat voor opdrachten ze hebben binnengehaald. Voor mij is het zoiets van dat je collega op je werk bij elk ding zegt wat hij of zij doet. Dan zeg je toch ook een keer: ‘Hou je kop nou eens.’
Met name ZZP’ers hebben hier last van. Ik ga mijn twitterlijst maar eens opschonen. Hoef ik me ook niet meer te ergeren aan dit soort klein geneuzel.

–

Het 1-2tje is een rubriek waarin Apeldoorn Direct-fotografen Peter Vroon en Joke de Wolde met elkaar in gesprek gaan en zich hardop van alles afvragen over wat er in hun ogen nu werkelijk speelt in Apeldoorn. Wees zo vrij en praat hieronder gerust, doch op respectvolle toon mee met Peter en Joke.

Lees ook de vorige 1-2tjes:

• Deel 16: – Joke de Wolde: toeristje koesteren
• Deel 15: – Peter Vroon: zomer in apeldoorn
• Deel 14: – Joke de Wolde: ff niks
• Deel 13: – Peter Vroon medezeggenschap en kringloop
• Deel 12: – Joke de Wolde ik ben pissig
• Deel 11: – Peter Vroon: de strijd van mijn helden
• Deel 10: – Joke de Wolde: respectloos modder gooien
• Deel 9: – Peter Vroon: integratie
• Deel 8: – Joke de Wolde: helden die strijden
• Deel 7: – Peter Vroon: trots op Apeldoorn!
• Deel 6: – Joke de Wolde: niet zeiken, genieten!
• Deel 5: – Peter Vroon: groene stad, festival en Foto Biënnale
• Deel 4: – Joke de Wolde: benauwende vrijheid!
• Deel 3: – Peter Vroon: moeten ouders prioriteiten stellen?
• Deel 2: – Joke de Wolde: haantjesgedrag of aanstelleritus?
• Deel 1: – Peter Vroon om je dood te ergeren!